تارنمای پـارســی - حکيم ابوالقاسم فردوسی سخن‌سرای نامی ايران و سراينده شاهنامه پهلوانی مردمی (حماسه ملی) ايرانيان است. فردوسی را بزرگ‌ترين سراينده پارسی گو دانسته‌اند. بر پايه ديدگاه بيشتر پژوهشگران، فردوسی در سال 1479 ايرانی (319 خورشيدی) در روستای پاژ در شهرستان توس استان خراسان ديده به جهان گشود. از ميان سخن های فردوسی دانسته شده است که او يک دهگان (دهقان) و دهگان‌زاده بوده است. دهگان در روزگار فردوسی و در شاهنامه او به آرش (معنی) ايرانی تبار و نيز به آرش دارنده (مالک) روستا يا کارفرمای (رئيس) شهر بوده است. درباره دوران کودکی و جوانی او خود سراينده (شاعر) سخنی نگفته و در بن‌مايه‌های کهن نيز، مگر (جز) افسانه و پندارپردازی (خيال‌بافی)، چيزی به چشم نمی‌خورد. ولی از موشکافی (دقت) در ساختار زبانی و بافت تاريخی - فرهنگی شاهنامه، می‌توان دريافت که او در دوران پرورش و بالندگی خويش از راه خواندن (مطالعه) و ژرف‌نگری در سروده‌ها و نوشتارهای پيشينيان خويش سرمايه کلانی اندوخته که پس از آن (بعدها) دست‌مايه او در سرايش شاهنامه شده است. هم‌چنين از شاهنامه اين گونه برداشت کرده‌اند که فردوسی با زبان تازی (عربی) و ديوان‌های سرايندگان (شاعران) تازی و نيز با زبان پهلوی آشنا بوده است.
