2061 سال پیش در چنین روزی، 17 امرداد 519 شاهنشاهی (سال 40 پیش از میلاد)، ارتش ایران با درهم شكستن ارتش روم، سوریه را پس گرفت. واحدهای نظامی ایران سپس به پیشروی خود ادامه داده و فلسطین را هم به تصرف درآورد.
سنای روم كه چنین دید، به ایران اعلان جنگ داد و سه سال به درازا كشید تا تدارک این جنگ فراهم شود. برای جنگ، سربازان کارکشته‌ی رومی از سراسر متصرفات این امپراتوری ـ از انگلستان و فرانسه و اسپانیا و آلمان گرفته تا شمال آفریقا، ایلریا (یوگسلاوی) و یونان فراخوانده شده بودند
یورش نظامی به ایران در سال 523 شاهنشاهی با 113 هزار سرباز زبده به فرماندهی ماركوس آنتونیوس (شوهر كلئوپاترا ملكه یونانی تبار مصر) آغاز شد. این بزرگترین لشكركشی باختر به خاور در درازنای تاریخ بشمار آمده است.
پیش از آغاز جنگ، واپسین درخواست اكتاویوس امپراتور وقت روم كه خواستار پس دادن پرچم‌های سربازان شكست‌خورده رومی در جنگ حَرّان (كارهه) در سال 53 پیش از میلاد شده بود از سوی مجلس عالی ایران (مٍهستان) رد شده بود. در جنگ حرّان هفت لژیون (لشكر) رومی و فرمانده آنان «كراسوس» نابود شده بودند. فرمانده نیروهای ایران در آن جنگ سپهبد «سورِنا» بود كه جنگ‌افزارهای تازه به میدان آورده بود و شگرد تا آن زمان بی‌سابقه‌ای را به كار بسته بود.
ماركوس نیز به‌مانند كراسوس یكی از سه عضو شورای عالی امپراتوری روم بود. در جنگ تازه، نیروهای ایرانی به فرماندهی فرهاد چهارم ـ شاه برگزیده وقت چهاردهمین شاه ایران از خاندان اشکانی ، از شگرد یورش سریع و پیاپی سواره نظام سبک بهره گرفتند و ارتش بزرگ رومیان را متلاشی ساختند؛ به گونه كه واحدهای آن با دادن 24 هزار كشته و هزاران اسیر فرار كردند و اسیران رومی به سرزمینی كه امروز شهر ارومیه است برای پرداختن به كار كشاورزی فرستاده شدند. در آن زمان مركز آذربایجان شهری بود كه بازمانده‌ی آن به تخت سلیمان نامدار است.
دو ابر قدرت زمان، ایران و روم، بعدا اختلافات خود را بر سر ارمنستان كه پادشاه آن باید یک شاهزاده ایرانی می‌بود حل كردند و تا 71 سال میان دو امپراتوری برخورد نظامی چشمگیری روی نداد.
امرداد
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر