سرزمین پهناور ایران در درازای تاریخ، تلخ و شیرین بسیاری را چشیده و فرازوفرودهای بسیاری را از سر گذرانده است. تاریخ گواهی می دهد که ایرانیان، فارسی را به همت بزرگان و اندیشمندان‌شان نگاه داشته و گسترده‌اند.
در این میان، فردوسی برای برخورد با چیرگی ستمگرانه و برتری‌جوییهای غیرایرانیان، مفاخر تیره‌ای (:قومی) و وصف شهری‌گری (:تمدن) باستانی ایران را زنده کرد و توانست حس پدافند (:دفاع) از کشور را در بسیاری از مردم زنده کند.
«از محمد حسنین هیکل، نویسنده‌ی مشهور مصری، پرسیدند شما مصریان با آن پیشینه‌ی درخشان فرهنگی چه شد که عرب‌زبان شدید؟ گفت: ما عرب‌زبان شدیم، برای اینکه فردوسی نداشتیم.»
گویا هر ایرانی با شنیدن داستان بالا باید به داشتن چنین گنجی ببالد. شاهنامه نامه‌ی هزاره‌های فرهنگ و هنر ایرانی است. اگر فردوسی در تاریخ سربرنمی‌آورد و شاهنامه را نمی‌سرود، چه‌بسا ایرانیان امروز با زبان شورانگیز و شیرین فارسی سخن نمی‌گفتند.
«شاهنامه، ناجی شناسه‌ی ایرانی» ک بخشی از آن در بالا آمده عنوان نوشتاری است که به یادروز فردوسی بزرگ در امرداد 409 چاپ شده است.
خوانندگان می‌توانند برای دسترسی به هفته‌نامه‌ی امرداد افزون‌بر نمایندگی‌ها و روزنامه‌فروشی‌ها از راه‌های زیر نیز بهره ببرند.
خبرنگار امرداد: فرشته جمشیدی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر