هرجای اورامانات، در استان‌های کرمانشاه و کردستان، را که بنگریم با طبیعتی شگفت‌انگیز روبه‌رو خواهیم شد. یک نمونه از آن شگفتی‌ها روستای «هجیج» است و جاده‌ای که از پاوه آغاز می‌شود و به این دهکده‌ی پلکانی و بسیار دل‌انگیز می‌رسد.
اگر بگوییم که در گذر از جادهی پاوه به هجیج، در هر مسافت باید چشم‌براه دیده‌وری‌ها و چشم‌اندازهای نو و تازه‌ای باشیم، سخن نادرستی بر زبان نرانده‌ایم. این جاده 37 کیلومتر درازا دارد، اما چنان پُرپیچ‌وخَم است که در بسیاری از زمان‌ها حادثه‌خیز می‌شود و برخورد خودروها و ریزش سنگ‌های ریز و درشت از کوه، رویدادهای تلخی را رقم می‌زند. در زمستانِ سرد و پُربارش اورامانت نیز بارها به‌سبب بارش برف سنگین، آمدوشد در این جاده ناشدنی می‌شود. بدین سبب است که آن‌هایی که دلِ زدن به جاده‌های پُرخطر را ندارند در آن فصل زمستانی و سرد سال از رفتن به هجیج خودداری می‌کنند؛ هرچند زمستان‌های اورامانات و هجیج زیبایی‌های فراوانی دارد.
هجیج روستایی پلکانی و بی‌اندازه زیباست. چشم‌اندازهای طبیعی آن در کمتر جایی یافته می‌شود و در هر گوشه‌ی آن کوه و رود برخوردی همیشگی دارند. با این همه، دشواری رفتن به این روستا را در گذر از جاده‌ای که از پاوه آغاز می‌شود می‌توان دریافت. پهنای جاده کم است و شیب تند کوهی که جاده از دل آن می‌گذرد، همان‌گونه که اشاره کردیم، ریزش‌هایی را پدید می‌آورَد که سفر را پُرخطر می‌سازد. در جای‌جای این جاده می‌توان باغ‌های پُردرخت و سرسبز را دید و آب‌وهوایی را تجربه کرد که فرح‌بخش است. در آن باغ‌ها، انارهای سرخ و گردوهای دانه‌درشت، بسیارند. به‌سبب کوهستانی بودن راه و آن گستره، باغ‌هایی که دیده می‌شوند شکل پلکانی دارند. از این‌رو برای طبیعت‌گردی نمونه‌ای دلخواه به‌شمار می‌روند.
هنوز مسافتی از جاده‌ای را که از پاوه آغاز می‌شود نپیموده‌ایم که دشواری و سخت‌گذر بودن راه نمایان می‌شود. خطر سقوط در دره هست و لغزندگی‌هایی که بارش باران و برف پدید می‌آورد. تونلی که در این راه در میان کوه کنده‌اند، گاه بر اثر همان ریزش‌ها بسته می‌شود و بر دشواری راه می‌افزاید. از این‌رو جادهی هجیج را در شمار حادثه‌خیزترین جاده‌های ایران باید دانست. اندکی بیش از یک ساعت نیاز هست تا آهسته و خُردخُرد این جاده را با خودرو پیمود. 9 کیلومتر پس از آغاز راه، پیچ‌وخَم جاده پدیدار می‌شود. باید از چند تونل گذر کرد و از فراز دره‌ای گذشت که در پایین آن رودخانه‌ی سیروان، خروشان و هیاهوکنان، جاری است. بسیاری از مسافران ترجیح می‌دهند به‌جای تا پایان پیمودن آن راهِ سرگیجه‌آور (به‌سبب پیچاپیچ بودن جاده)، از همان دامنه‌های طبیعت بهره ببرند. چون هر جای جاده را که نگاه کنیم سرشار از آن دیدنی‌هاست. به‌راستی هم گذر از آن جاده کار هر کسی نیست و تنها از توان راننده‌های کارکشته و آشنا با سختی جاده‌ها برمی‌آید!
جاده دو روستای هجیج و اورامان تخت را به هم پیوند می‌دهد. در یک‌سوی آن کوهستانی برف‌انبار و سرد است و در سوی دیگر هوایی بهاری و دل‌پذیر. قله‌ی شاهو در این جاده نمایان‌تر است. شاهو کوهستانی در شمال باختری کرمانشاه و جنوب استان کردستان است و بخشی از رشته کوه‌های زاگرس به‌شمار می‌رود. طبیعت این کوه، به‌راستی جلوه‌گری‌ها دارد و تماشایی است.
به هر روی، آن‌هایی که تَن به دشواری گذر از جادهی هجیج می‌دهند پاداش خود را با دیدن آن روستای کم‌مانند می‌گیرند. هجیج روستایی با خیابان‌های نیم‌دایره‌ای و سنگ‌فرش شده است و خانه‌هایش با پنجره‌هایی دل‌انگیز، دیدنی است. مهرازی(:معماری) روستا، یگانه است. خانه‌ها تُودرتُو هستند و بام هر خانه جای گذر خانه‌های بالاتر است. این درهم‌تنیدگی، از هجیج جایی یگانه ساخته است. پیداست که شیب تند و کوهستانی، هجیجی‌ها را ناگزیر ساخته که چنان مهرازی‌ای به روستای خود بدهند. چشم‌انداز روستا رو به دره‌ای ژرف گشوده است و تماشای آن برای هر مسافر و گردشگری تجربه‌ای به یاد ماندنی است. این را هم به یاد داشته باشیم که دیرینگی هجیج 1200 ساله است!
زیبایی‌های جادهی هجیج در فصل‌های بهار و تابستان آشکارتر است و گذر از آن در فصل‌های سرد سال گردشگران را با دشواری‌ها روبه‌رو می‌سازد. این جاده برای کسانی که در جست‌وجوی سفرهای هیجان‌انگیز و عبور از راه‌های دشوار و دیدنی‌اند، بیش از آن دلخواه است که به گفتن بیاید!
* با بهره‌جویی از: تارنماهای «همگردی»؛ «همشهری»؛ «سلام پاوه» و «الی‌گشت».
خبرنگار امرداد: نگار جمشیدنژاد
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر