دومین دوره «جشنواره ی ملی عکس شاهنامه» برگزیدگان خود را شناخت. این جشنواره هر دو سال یکبار از سوی «باشگاه شاهنامه پژوهان» برگزار می شود.
در آغاز آیین دومین دوره «جشنواره ملی عکس شاهنامه»، سیمون ایوازیان، استاد دانشگاه و از داوران جشنواره، در سخنان کوتاهی به شیوه ی گزینش عکس ها و نگرشی که باید عکاسان جوان به حماسه نامه ای همانند شاهنامه داشته باشند، اشاره کرد و گفت: «آنهایی که عکس های خود را به چنین جشنواره ای می فرستند باید بیش از هر چیز به مفهوم و ارزش هایی که در شاهنامه هست فکر کنند و آن گاه عکس بگیرند. گاه عکس هایی فرستاده شده بود که جنبه ی خانوادگی داشت؛ مثلاً کنار آرامگاه فردوسی عکس یادگاری گرفته بودند. پیداست که چنین عکسی مناسب جشنواره نیست. با این همه کوشیدیم از میان همان ها هم یکی دو نمونه انتخاب کنیم.»
ایوازیان به دشواری گزینش عکس ها از میان شمار بسیار آن ها اشاره کرد و افزود که داوران جشنواره چندین ساعت وقت صرف کرده اند تا بهترین ها برگزیده شوند. در پایان نیز ابراز امیدواری کرد که عکس های انتخابی داوران برای مردم هم درخور توجه باشد.
برگزاری جشنواره عکس، پیوندی میان ادبیات و هنر است
کتایون قدس راد، یکی دیگر از داوران جشنواره، سخنران بعدی بود. او برگزاری دومین جشنواره عکس شاهنامه را پیوندی میان ادبیات و هنر دانست که سبب شده است تا کسانی که به هنر عکاسی می پردازند و می خواهند در چنین جشنواره ای شرکت کنند، بیشتر به شاهنامه و میراث کهن ما توجه کنند و درباره ی آن به پژوهش و مطالعه یپردازند.
این سخنران آنگاه افزود: «شاهنامه ی فردوسی بزرگترین شاهکار ادبیات ایران است. سراسر آن آکنده است از داستان ها و تصویرهای بی مانند. هنرمندان ما می توانند همانند عکاسان غربی که به اساطیر و افسانه های شان توجه می کنند و آن را موضوع عکاس های خود قرار می دهند، به شاهنامه و ادبیات غنی ما بپردازند و تصاویری را کار کنند که مضمون آن ها برگرفته از این اثر باشد. اکنون در غرب گروه هایی هستند که "عکاسی صحنه پردازی" کار می کنند و به داستان ها و افسانه های خود با نگاهی نو و معاصر می پردازند؛ چرا هنرمندان ما این کار را نکنند و آثار ملی ما را مصور نکنند؟ چنین کاری توجه دیگران را هم به آن آثار جلب می کند و سبب می شود که مردم از فرهنگ و میراث کهن ما بیشتر نگاهبانی کنند.»
قدس راد در پایان بایستگی گردآوری عکس های برگزیده ی جشنواره را در کتابی ویژه، یادآور شد و انجام چنین کاری را زمینه ای برای تشویق دیگر عکاسان و توجه آن ها به میراث کهن ایران دانست.
وامدار ایرانم
رونمایی از نشان استاد افشین بختیار، عکاس ایرانشناس، از بخش های دیگر آیین پایانی جشنواره بود. این نشان که به گونه ی مدال است، از این پس در «جشنواره ی ملی عکس شاهنامه» به عکاسانی پیشکش خواهد شد که از دید افشین بختیار شایسته ی دریافت مدال باشند.
سپس بختیار، که خود یکی از داوران جشنواره بود، در سخنان کوتاهی به خویشکاری خود در پرداختن به شاهنامه اشاره کرد و گفت: «خیلی ها دل من را شکستند؛ اما از پا نمی نشینم و تا روزی که هستم عکس می گیرم. چون وامدار ایرانم و وظیفه ی خود را دیدن و شناساندن ایران به ایرانی و دیگران می دانم.»
بختیار در ادامه ی سخنانش به شمار اندک باشندگان در نشست توجه داد و گفت: «چنین آیین و جشنواره ای که درباره ی شاهنامه است باید در ورزشگاهی بزرگ برگزار شود و آکنده از جمعیت باشد. فردوسی چنان بزرگ است و به گردن ما حق دارد که شایسته ی توجهی بیشتر از این هاست.»
آنگاه افزود: «آن هایی که به توس می روند، گاه حتا نمی دانند آرامگاه فردوسی کجاست! بیشتر سر از رستوران اطراف درمی آورند و سرگرم خوردن و آشامیدن می شوند. این دردناک است. من در گفت و گو با هفته نامه ی «امرداد» گفتم که هر بار که به توس می روم روستای پاژ، زادگاه فردوسی، را هم باید ببینم. چون دیدن پاژ انرژی خاصی به من می دهد. هر جای زادگاه فردوسی که قدم بگذاری انگار خود او را دیده ای و گمشده ات را پیدا کرده ای.»
شاهنامه سمبل فرهنگ ایران است
فیروزه ملویل، فرنشین علمی مرکز شاهنامه ی دانشگاه کمبریج، در پیامی تصویری افزون بر شادباش برگزاری دومین دوره ی جشنواره ملی عکس شاهنامه و سپاسگزاری از کوروش جوادی، بنیادگزار و دبیر جشنواره، به همکاری این مرکز شاهنامه پژوهی با جشنواره، اشاره کرد و ابراز امیدواری کرد که عکس های برگزیده ی جشنواره در دانشگاه کمبریج چاپ بشود تا آغازی برای این همکاری و پشتیبانی باشد.
ملویل در ادامه درباره ی ارزش شاهنامه برای ایرانیان سخن گفت و افزود: «شما می دانید که شاهنامه برای تاریخ و فرهنگ و تمدن ایران تا چه اندازه مهم است. همه ی آن هایی که شاهنامه را دوست دارند، ایران را هم دوست می دارند. چرا که شاهنامه سمبل فرهنگ ایران است.»
ملویل در پایان، انتخاب عنوان «ایران نگارخانه ی شاهنامه» از سوی دبیر جشنواره را گزینشی درست و سنجیده دانست و از داوران عکس های برگزیده سپاسگزاری کرد.
نقالی و شاهنامه خوانی
از دیگر برنامه های آیین پایانی جشنواره، نقالی پریا ماوندی بود. او بخش هایی از داستان «رستم و سهراب» را برای باشندگان جشنواره بازگو کرد.
نقالی گروه شاهنامه ی کودکان زرتشتی، از بخش های دیدنی جشنواره بود. آن ها داستان «برتخت نشستن و پادشاهی جمشید» را با نقالی کردند. بنیتا جهانی، آرمیتا جهانی، بردیا ارغوانی، رادان کرمانیان، کیوان خسرویانی، آتیسا خسروی، آویسا خسروی، آرتمیس باستانی، هودانوش نمیرانیان و مانترا خسرویانی اجرا کنندگان نقالی شاهنامه بودند. آرمیتا تیمساری نیز با دف نوازی، آن ها را در اجرای شاهنامه خوانی یاری کرد.
پریا ماوندی در معرفی کودکان شاهنامه خوان زرتشتی گفت: «این گروه بیش از پنجاه نفر عضو دارد. آن هایی که در این جا برنامه اجرا کردند شمار اندکی از اعضای گروه هستند که همگی کمتر از 9 سال سن دارند. رادان کرمانیان و آرمیتا جهانی، هر دو 4 ساله هستند و کوچکترین نقال زرتشتیان ایران. این گروه شامل کودکان و نوجوانان و جوانان زرتشتی است که در برنامه های گوناگون به نقالی و شاهنامه خوانی می پردازند.»
در ادامه نیز آرش قاسمی به تک نوازی سه تار و خوانش بیت هایی از شاهنامه پرداخت.
برگزیدگان دومین جشنواره عکس شاهنامه
پایان بخش آیین دومین جشنواره ملی عکس شاهنامه، پیشکش جوایز و لوح های سپاس به برگزیدگان بود. نفرات برگزیده عبارت بودند از: مجید حجتی، از اصفهان (نفر نخست)؛ افشین میرزایی، از رشت (نفر دوم)؛ اردلان حسنعلی زاده، از قوچان (نفر سوم). در بخش «شایستگان تقدیر» نیز مهسا قربانی، مصطفا مصطفوی و اردلان حسنعلی زاده، برگزیده شدند.
از همایون مهرزاد، عکاس امرداد، نیز به پاس برگزیده شدن عکس های او از سوی داوران، در دو دوره ی جشنواره ملی عکس شاهنامه، سپاسگزاری شد و لوح تقدیر به او تعلق گرفت.
بخشی نیز به سپاسگزاری از «همراهان شاهنامه» اختصاص داشت. در این بخش از محترم صدرالذاکرین، مریم کُرد و رمضانی تقدیر شد.
از علی بهرایی، نوجوان سندروم دان، به پاس عکسی که برای جشنواره فرستاده بود، تقدیر شد. این نوجوان در هنرستان گرافیک و عکاسی سرگرم تحصیل است. مادر علی بهرایی از کوروش جوادی، دبیر جشنواره، به سبب فرهنگ سازی و توجه به کودکان سندروم دان، قدردانی کرد.
استادانی که عکس های فرستاده شده را برگزیده و داوری کرده بودند، عبارت بودند از: سیمون ایوازیان، افشین بختیار، کتایون قدس راد و علی میراسماعیلی.
در این آیین، اسفندیار اختیاری، نماینده زرتشتیان در مجلس شورا، از باشندگان و اهدا کنندگان لوح ها و پیشکش های جشنواره به عکاسان بود.
همکاران «باشگاه شاهنامه پژهان» در برگزاری این جشنواره عبارت بودند از: آرامگاه فردوسی، موزه شاهنامه و اسطوره قزوین، باشگاه عکاسان جوان، پویش فردوسی. «گروه هنری سی تاب» نیز در برگزاری این آیین همراهی داشت و از نمایندگان آن ها سپاسگزاری شد.
در هنگام پیشکش لوح های سپاس و جوایز، 37 عکس برگزیده ی دوره ی دوم جشنواره نیز به نمایش درآمد.
گردانندگی این نشست را راضیه موسوی برعهده داشت.
آیین پایانی دومین «جشنواره ملی عکس شاهنامه» و رونمایی از نشان استاد افشین بختیار، در پسین پنج شنبه 24 امرداد در تالار فردوسی «خانه اندیشمندان علوم انسانی» برگزار شد. این جشنواره هر دو سال یکبار از سوی باشگاه شاهنامه پژوهان و باشگاه نقالان برگزار می شود.
ایوازیان به دشواری گزینش عکس ها از میان شمار بسیار آن ها اشاره کرد و افزود که داوران جشنواره چندین ساعت وقت صرف کرده اند تا بهترین ها برگزیده شوند. در پایان نیز ابراز امیدواری کرد که عکس های انتخابی داوران برای مردم هم درخور توجه باشد.
برگزاری جشنواره عکس، پیوندی میان ادبیات و هنر است
کتایون قدس راد، یکی دیگر از داوران جشنواره، سخنران بعدی بود. او برگزاری دومین جشنواره عکس شاهنامه را پیوندی میان ادبیات و هنر دانست که سبب شده است تا کسانی که به هنر عکاسی می پردازند و می خواهند در چنین جشنواره ای شرکت کنند، بیشتر به شاهنامه و میراث کهن ما توجه کنند و درباره ی آن به پژوهش و مطالعه یپردازند.
این سخنران آنگاه افزود: «شاهنامه ی فردوسی بزرگترین شاهکار ادبیات ایران است. سراسر آن آکنده است از داستان ها و تصویرهای بی مانند. هنرمندان ما می توانند همانند عکاسان غربی که به اساطیر و افسانه های شان توجه می کنند و آن را موضوع عکاس های خود قرار می دهند، به شاهنامه و ادبیات غنی ما بپردازند و تصاویری را کار کنند که مضمون آن ها برگرفته از این اثر باشد. اکنون در غرب گروه هایی هستند که "عکاسی صحنه پردازی" کار می کنند و به داستان ها و افسانه های خود با نگاهی نو و معاصر می پردازند؛ چرا هنرمندان ما این کار را نکنند و آثار ملی ما را مصور نکنند؟ چنین کاری توجه دیگران را هم به آن آثار جلب می کند و سبب می شود که مردم از فرهنگ و میراث کهن ما بیشتر نگاهبانی کنند.»
قدس راد در پایان بایستگی گردآوری عکس های برگزیده ی جشنواره را در کتابی ویژه، یادآور شد و انجام چنین کاری را زمینه ای برای تشویق دیگر عکاسان و توجه آن ها به میراث کهن ایران دانست.
وامدار ایرانم
رونمایی از نشان استاد افشین بختیار، عکاس ایرانشناس، از بخش های دیگر آیین پایانی جشنواره بود. این نشان که به گونه ی مدال است، از این پس در «جشنواره ی ملی عکس شاهنامه» به عکاسانی پیشکش خواهد شد که از دید افشین بختیار شایسته ی دریافت مدال باشند.
سپس بختیار، که خود یکی از داوران جشنواره بود، در سخنان کوتاهی به خویشکاری خود در پرداختن به شاهنامه اشاره کرد و گفت: «خیلی ها دل من را شکستند؛ اما از پا نمی نشینم و تا روزی که هستم عکس می گیرم. چون وامدار ایرانم و وظیفه ی خود را دیدن و شناساندن ایران به ایرانی و دیگران می دانم.»
بختیار در ادامه ی سخنانش به شمار اندک باشندگان در نشست توجه داد و گفت: «چنین آیین و جشنواره ای که درباره ی شاهنامه است باید در ورزشگاهی بزرگ برگزار شود و آکنده از جمعیت باشد. فردوسی چنان بزرگ است و به گردن ما حق دارد که شایسته ی توجهی بیشتر از این هاست.»
آنگاه افزود: «آن هایی که به توس می روند، گاه حتا نمی دانند آرامگاه فردوسی کجاست! بیشتر سر از رستوران اطراف درمی آورند و سرگرم خوردن و آشامیدن می شوند. این دردناک است. من در گفت و گو با هفته نامه ی «امرداد» گفتم که هر بار که به توس می روم روستای پاژ، زادگاه فردوسی، را هم باید ببینم. چون دیدن پاژ انرژی خاصی به من می دهد. هر جای زادگاه فردوسی که قدم بگذاری انگار خود او را دیده ای و گمشده ات را پیدا کرده ای.»
شاهنامه سمبل فرهنگ ایران است
فیروزه ملویل، فرنشین علمی مرکز شاهنامه ی دانشگاه کمبریج، در پیامی تصویری افزون بر شادباش برگزاری دومین دوره ی جشنواره ملی عکس شاهنامه و سپاسگزاری از کوروش جوادی، بنیادگزار و دبیر جشنواره، به همکاری این مرکز شاهنامه پژوهی با جشنواره، اشاره کرد و ابراز امیدواری کرد که عکس های برگزیده ی جشنواره در دانشگاه کمبریج چاپ بشود تا آغازی برای این همکاری و پشتیبانی باشد.
ملویل در ادامه درباره ی ارزش شاهنامه برای ایرانیان سخن گفت و افزود: «شما می دانید که شاهنامه برای تاریخ و فرهنگ و تمدن ایران تا چه اندازه مهم است. همه ی آن هایی که شاهنامه را دوست دارند، ایران را هم دوست می دارند. چرا که شاهنامه سمبل فرهنگ ایران است.»
ملویل در پایان، انتخاب عنوان «ایران نگارخانه ی شاهنامه» از سوی دبیر جشنواره را گزینشی درست و سنجیده دانست و از داوران عکس های برگزیده سپاسگزاری کرد.
نقالی و شاهنامه خوانی
از دیگر برنامه های آیین پایانی جشنواره، نقالی پریا ماوندی بود. او بخش هایی از داستان «رستم و سهراب» را برای باشندگان جشنواره بازگو کرد.
نقالی گروه شاهنامه ی کودکان زرتشتی، از بخش های دیدنی جشنواره بود. آن ها داستان «برتخت نشستن و پادشاهی جمشید» را با نقالی کردند. بنیتا جهانی، آرمیتا جهانی، بردیا ارغوانی، رادان کرمانیان، کیوان خسرویانی، آتیسا خسروی، آویسا خسروی، آرتمیس باستانی، هودانوش نمیرانیان و مانترا خسرویانی اجرا کنندگان نقالی شاهنامه بودند. آرمیتا تیمساری نیز با دف نوازی، آن ها را در اجرای شاهنامه خوانی یاری کرد.
پریا ماوندی در معرفی کودکان شاهنامه خوان زرتشتی گفت: «این گروه بیش از پنجاه نفر عضو دارد. آن هایی که در این جا برنامه اجرا کردند شمار اندکی از اعضای گروه هستند که همگی کمتر از 9 سال سن دارند. رادان کرمانیان و آرمیتا جهانی، هر دو 4 ساله هستند و کوچکترین نقال زرتشتیان ایران. این گروه شامل کودکان و نوجوانان و جوانان زرتشتی است که در برنامه های گوناگون به نقالی و شاهنامه خوانی می پردازند.»
در ادامه نیز آرش قاسمی به تک نوازی سه تار و خوانش بیت هایی از شاهنامه پرداخت.
برگزیدگان دومین جشنواره عکس شاهنامه
پایان بخش آیین دومین جشنواره ملی عکس شاهنامه، پیشکش جوایز و لوح های سپاس به برگزیدگان بود. نفرات برگزیده عبارت بودند از: مجید حجتی، از اصفهان (نفر نخست)؛ افشین میرزایی، از رشت (نفر دوم)؛ اردلان حسنعلی زاده، از قوچان (نفر سوم). در بخش «شایستگان تقدیر» نیز مهسا قربانی، مصطفا مصطفوی و اردلان حسنعلی زاده، برگزیده شدند.
از همایون مهرزاد، عکاس امرداد، نیز به پاس برگزیده شدن عکس های او از سوی داوران، در دو دوره ی جشنواره ملی عکس شاهنامه، سپاسگزاری شد و لوح تقدیر به او تعلق گرفت.
بخشی نیز به سپاسگزاری از «همراهان شاهنامه» اختصاص داشت. در این بخش از محترم صدرالذاکرین، مریم کُرد و رمضانی تقدیر شد.
از علی بهرایی، نوجوان سندروم دان، به پاس عکسی که برای جشنواره فرستاده بود، تقدیر شد. این نوجوان در هنرستان گرافیک و عکاسی سرگرم تحصیل است. مادر علی بهرایی از کوروش جوادی، دبیر جشنواره، به سبب فرهنگ سازی و توجه به کودکان سندروم دان، قدردانی کرد.
استادانی که عکس های فرستاده شده را برگزیده و داوری کرده بودند، عبارت بودند از: سیمون ایوازیان، افشین بختیار، کتایون قدس راد و علی میراسماعیلی.
در این آیین، اسفندیار اختیاری، نماینده زرتشتیان در مجلس شورا، از باشندگان و اهدا کنندگان لوح ها و پیشکش های جشنواره به عکاسان بود.
همکاران «باشگاه شاهنامه پژهان» در برگزاری این جشنواره عبارت بودند از: آرامگاه فردوسی، موزه شاهنامه و اسطوره قزوین، باشگاه عکاسان جوان، پویش فردوسی. «گروه هنری سی تاب» نیز در برگزاری این آیین همراهی داشت و از نمایندگان آن ها سپاسگزاری شد.
در هنگام پیشکش لوح های سپاس و جوایز، 37 عکس برگزیده ی دوره ی دوم جشنواره نیز به نمایش درآمد.
گردانندگی این نشست را راضیه موسوی برعهده داشت.
آیین پایانی دومین «جشنواره ملی عکس شاهنامه» و رونمایی از نشان استاد افشین بختیار، در پسین پنج شنبه 24 امرداد در تالار فردوسی «خانه اندیشمندان علوم انسانی» برگزار شد. این جشنواره هر دو سال یکبار از سوی باشگاه شاهنامه پژوهان و باشگاه نقالان برگزار می شود.
نگاهی دیگر به آیین پایانی دومین جشنواره ملی عکس شاهنامه
- سیمون ایوازیان، از داوران جشنواره، در آغاز سخنانش گفت: «همیشه سورپریز می شوم. در هرجا که هستم بدون آن که از قبل بدانم صدایم می کنند و می گویند سخنرانی کن. من هم نمی دانم چه بگویم. ای کاش خبر می دادند تا متنی آماده می کردم.»
- افشین بختیار نیز در آغاز سخنانش گفت: «ما عکاس ها اصلاً بلد نیستیم صحبت بکنیم. اگر قرار بود صحبت کردن بلد باشم که عکاس نمی شدم!»
- گرداننده آیین پایانی جشنواره در معرفی سیمون ایوازیان به هنرهای بسیار او در عکاسی و معماری و گیتارنوازی اشاره کرد و گفت که استاد ایوازیان به «پدر گیتار کلاسیک ایران» شهرت دارد. افزون بر این که استاد دانشکده هنرهای زیبا هم هست. به سخنی دیگر، باید او را «آراسته به چندین هنر» دانست.
- آرش قاسمی که تک نوازی سه تار را با خوانش بیت هایی از شاهنامه اجرا کرد، با سپاسگزاری از برگزار کنندگان جشنواره برای دعوت از او و اجرای موسیقی، گفت: «هر چند در چنین آیینی همه ی ما مهمانیم و فردوسی میزبان ماست. فردوسی است که ما را دعوت کرده است.»
- نقالی چیره دستانه پریا ماومندی از دیدنی های آیین دومین دوره جشنواره بود. به ویژه خوانش درست بیت های شاهنامه و فراز و فرودهایی که به بیت خوانی خود می داد، چشمگیر و درخور ستایش بود.
- کودکان نقال و شاهنامه خوان زرتشتی چنان اجرای دلنشینی داشتند که باشندگان جشنواره را به وجد آوردند. در میان اگر هم کسی بیتی را از یاد می بُرد چشم به راهنما و هنرآموز خود می دوخت تا سرآغاز بیت را به یاد بیاورد و همچون دیگران، رسا و درست، شاهنامه خوانی و نقالی اش را ادامه بدهد.
- سیمون ایوازیان، از داوران جشنواره، در آغاز سخنانش گفت: «همیشه سورپریز می شوم. در هرجا که هستم بدون آن که از قبل بدانم صدایم می کنند و می گویند سخنرانی کن. من هم نمی دانم چه بگویم. ای کاش خبر می دادند تا متنی آماده می کردم.»
- افشین بختیار نیز در آغاز سخنانش گفت: «ما عکاس ها اصلاً بلد نیستیم صحبت بکنیم. اگر قرار بود صحبت کردن بلد باشم که عکاس نمی شدم!»
- گرداننده آیین پایانی جشنواره در معرفی سیمون ایوازیان به هنرهای بسیار او در عکاسی و معماری و گیتارنوازی اشاره کرد و گفت که استاد ایوازیان به «پدر گیتار کلاسیک ایران» شهرت دارد. افزون بر این که استاد دانشکده هنرهای زیبا هم هست. به سخنی دیگر، باید او را «آراسته به چندین هنر» دانست.
- آرش قاسمی که تک نوازی سه تار را با خوانش بیت هایی از شاهنامه اجرا کرد، با سپاسگزاری از برگزار کنندگان جشنواره برای دعوت از او و اجرای موسیقی، گفت: «هر چند در چنین آیینی همه ی ما مهمانیم و فردوسی میزبان ماست. فردوسی است که ما را دعوت کرده است.»
- نقالی چیره دستانه پریا ماومندی از دیدنی های آیین دومین دوره جشنواره بود. به ویژه خوانش درست بیت های شاهنامه و فراز و فرودهایی که به بیت خوانی خود می داد، چشمگیر و درخور ستایش بود.
- کودکان نقال و شاهنامه خوان زرتشتی چنان اجرای دلنشینی داشتند که باشندگان جشنواره را به وجد آوردند. در میان اگر هم کسی بیتی را از یاد می بُرد چشم به راهنما و هنرآموز خود می دوخت تا سرآغاز بیت را به یاد بیاورد و همچون دیگران، رسا و درست، شاهنامه خوانی و نقالی اش را ادامه بدهد.
از راست موبد گودرز ماوندادی_ اسفندیار اختیاری
استاد سیمون آیوازیان
از راست موبد کوروش بلندی_ رامین خسروی
پریا ماوندادی
نام هموندان گروه نقالی و شاهنامه خوانی زرتشتیان ایران، دراجرای آیین پایانی جشنواره ملی عکس شاهنامه:
آرنیکا جهانی، بردیا ارغوانی، آویسا خسروی، هودانوش نمیرانیان، پیمان خسرویانی، بنیتا جهانی، آتریسا خسروی، آرتمیس باستانی، مانترا خسرویانی، رادان کرمانیان(کوچکترین شاهنامه خوان زرتشتیان ایران)، و دف نوازی آرمیتا تیمساری
رونمایی از نشان استاد افشین بختیار
استاد افشین بختیار
همایون مهرزاد عکاس زرتشتی شایسته تقدیر جشنواره عکس شاهنامه
فرتور از زینب مهدوی
خبرنگار امرداد: شهداد حیدری
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر