67 سال پیش، در بهمن سال 2512 شاهنشاهی (1954 میلادی)، نشست بین‌المللی کارشناسان بررسی سرودهای ملی در شهر وین، سرود «ای ایران» را از دید محتوا و آهنگ، بسیار میهنی و مهیج اعلام داشت و تاکید کرد که «ای ایران» تا این زمان، موثرترین ـ برانگیزاننده‌ترین و میهن‌گراترین سرود ملی کشورها است که هر ایرانی با شنیدن آن برانگیخته و آماده فداکاری برای میهن می‌شود.
صدها آهنگ جاویدان از خالقی به‌جا مانده است که نامدارترین آنها آهنگ سرود «ای ایران» است که شعر آن را «حسین گُل‌گُلاب» استاد وقت دانشگاه تهران و هموند فرهنگستان ایران سروده است. این سرود در سال 2503 شاهنشاهی (و در جریان اشغال نظامی ایران از سوی متفقین) تکمیل شد. انگیزه سرودن این شعر، مشاهده بی حرمتی‌های نظامیان اشغالگر بود که از تاریخ و تمدن ایرانیان بی خبر بودند. ایران قرن‌ها تنها اَبَرقدرت جهان و بیش از 8 سده‌ی پیاپی، یکی از دو اَبَرقدرت بود و در قرون وُسطا که غرب در ظلمت و تاریکی بود، اَبَرملّت در ادبیات، دانش، اندیشه و تألیفات.
در 42 سال گذشته، سرود «ای ایران، ای مرز پُرگُهَر ـ ای خاکت سرچشمهِ هنر» … «مِهر تو شد چون پیشه‌ام ـ دور از تو نیست اندیشه‌ام» … «در راه تو کی ارزشی دارد این جان ما ـ پاینده باد خاک ایران ما»، بیش از هر آهنگ و سرود فارسی دیگر تولید و کمابیش در خانه هر ایرانی در درون مرز و برون مرز پیدا می‌شود.
روح الله خالقی، موسیقی‌دان، آهنگساز و نوازنده‌ی ویلن سازنده آهنگ سرود ملی غیررسمی «ای ایران» بود که 21 آبان 2524 شاهنشاهی در 59 سالگی بر اثر بیماری سرطان در اتریش در گذشت. وی برای درمان بیماری به اتریش رفته بود. خالقی در سال 2465 شاهنشاهی در ماهانِ کرمان زاده شد.
خالقی که بر انواع فرضیه‌های موسیقی و علوم صدا زبردست بود در زنده کردن موسیقی اصیل ایرانی خدمات ارزنده انجام داد از جمله توجه به چَنگ رودکی. وی بود که توصیه می‌کرد ریشه موسیقی ایرانی و واژه‌های گمشده‌ی پارسی را باید در میان تاجیک‌ها و مردم جنوب روسیه و قفقاز شمالی جستجو کنند.
امرداد
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر