1470 سال پیش در چنین روزهایی، در اسپند سال 1109 شاهنشاهی (551 میلادی)، کار ساختن تالار تازه در کاخ پادشاهی تیسفون (در 36 کلیومتری جنوب بغداد)، به پایان رسید و برای آیین‌های نوروزی آن سال آماده شد. این کاخ 772 سال پایتخت ایران بود که بازمانده‌های آن هنوز پابرجاست و به تاق کسرا «ایوان مدائن» آوازه یافته است.
تاق کسرا تنها ساختمان دارای سقف باستانی جهان است که به گونه‌ی آزاد و بدون نگه‌دارنده‌ی دیگر، برسر پا باقی مانده است.
برخی از شاعران پارسی زبان، در اشعار خود از تالار خسرو انوشیروان در تیسفون «تاق کسرا» به نام «بارگه داد» یاد کرده‌اند.
کار ساختن این تالار که با «بهارستان» فرش شده است از سال 1107 شاهنشاهی، و به تصمیم خسرو انوشیروان، پادشاه ساسانی، آغاز شده بود.
وی همچنین دستور داده بود که در گندی شاپور «خوزستان» یک دانشگاه برای پژوهش و آموزش پزشکی و فلسفه ساخته شود که در مدت یک سال ساخته و در سال 1110 شاهنشاهی آماده بهره‌برداری شد.
کار تکمیل کانون دولتی تالیف و ترجمه کتاب نیز که درجهان الگو شده است در همین سال به پایان رسید که برخی از دستاوردهای این مرکز از جمله ترجمه کتاب «کلیله و دمنه» از هندی موجود است.
مِهِستان (سنای ایران از سال423 شاهنشاهی)، پس از تکمیل شهرسازی تیسفون و جابجایی پایتخت ایران به این شهر، جلسات خود را در آنجا برگزار می‌کرد.
تاریخ‌نگاران تاق کسرا را «کاخ عدل» نام داده بودند زیرا که انوشیروان افزون‌بر نشست‌های همگانی نامدار به «بارِ عام» در آنجا با مردم معمولی دیدارمی‌کرد و به درد دل آنان گوش فرامیداد.
همچنین وی یک زنجیر متصل به زنگ، در اتاق مجاور دفتر کار خود جاسازی کرده بود که یک سر زنجیر از تیری چوبی در میدان بیرونی کاخ آویزان بود و هرکس که شکایت و یا پیشنهاد داشت، به میدان می‌رفت و زنجیر را می‌کشید و زنگ به صدا در می‌آمد و خسرو انوشیروان به‌بالکن کاخ می‌رفت و سخنان آن فرد را می‌شنید و اگر نیاز بود می‌آمد وی را به نزد خود در دفتر کار دعوت می‌کرد.
ماجرای ویرانی این کاخ، در کتاب دو قرن سکوت، اثر دکتر عبدالحسین زرین‌کوب آمده است.
امرداد
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر