شهر روانسر را «دروازه‌ی اورامانات» و «شهر آب‌ها» نامیده‌اند. اورامانات همان‌جای دل‌انگیزی است که در زیبایی و فراوانی کوه‌های برافراشته و رودهای جاری، همتای چندانی ندارد. آب‌ها نیز راه‌سپار شهر و دیار روانسر هستند و آن سرزمین مهربانی و کوشندگی را از جاری زلال خود آکنده می‌کنند. از زمان‌های کهن تاریخی که روانسر را «نیکور» می‌نامیدند، هماره آن پهنه از ایران ما سرشار از آب‌های زندگی‌بخش وبرخوردار از زیست‌بومی بخشنده بوده است.
روانسر از شهرستان‌های استان کرمانشاه است. پناه‌گرفته در کنار کوه آیینی شاهو، که سایه از آن بلندای باشکوه می‌گیرد. از شهر کرمانشاه، مرکز استان، تا روانسر تنها 70 کیلومتر راه است. این شهرستان از دو بخش روانسر و شاهو شکل گرفته است. همچنین از دهستان‌های پنج‌گانه‌ی آن نیز باید یاد کرد.
نام روانسر با آب‌ها پیوسته است. از همین‌روست که می‌گویند روانسر به معنای «آب‌های روان» است؛ یا شاید هم جایی که روان و جان آدمی برخوردار از آرامش و آسایش است. هر کدام از این چم (:معنا)ها نشانه‌ای از رَوَندگی و سبک‌بالی زندگی در آن دیار دارد. مردمانش به زبان کُردی سورانی سخن می‌گویند و آغوشی باز و مهمان‌نواز دارند.
هوای روانسر سرد و کوهستانی است و زمستان‌هایی تاب‌سوز دارد. بارش برف در آن دیار، در فصلی که ابرهای انبوه آسمان را می‌پوشانند، همیشگی است. آن بارش‌ها هرچند سبب‌ساز بستن راه‌ها و دشواری گذر می‌شود، آبادانی و بارآوری زمین را در پی دارد. چشمه‌ها از زمین می‌جوشند و رودها جاری می‌شوند و دست در دست هم در زمینی بارآور، شادمان و هیاهوکنان گذر می‌کنند و سرود زندگی سر می‌دهند. در خاور روانسر رود وشکه‌رو و در باختر آن گراب روان است و چشمه‌های گنی‌خانی، جاوری و بروارین آوازه‌ی بسیاری در آن گستره دارند. به‌ویژه سراب روانسر که گردشگاهی دل‌خواه است. این سراب از سرچشمه‌های رود بزرگ قره‌سو است. گردشگرانی که راهی روانسر شده‌اند تا از چشم‌اندازهای آن بهره ببرند، در کنار این سراب ساعت‌های خوشی را پشت سر می‌گذارند.
آنچه در بالا آمده است بخشی از نوشتاری‌ست با عنوان «روانسر؛ سرزمین آب‌ها» به قلم بامداد رستگار که در تازه‌ترین شماره امرداد چاپ شده است.
متن کامل این نوشتار را در رویه‌ی هشتم (هشتی) شماره 455 هفته‌نامه‌‌ی امرداد بخوانید.
خبرنگار امرداد: سپینود جم
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر