آسها در دو سوی کوههای قفقاز زندگی میکنند. در روزگارِ باستان آسها با نامِ سرمت و در روزگارِ میانه به نامِ الّان هم شناخته میشدهاند. آسها به خود «ایر» و به کشورشان «ایرستون» میگویند. ایر به چم آریایی یا همان ایرانی است و ایرستون هم به چمِ کشورِ ایران است.
گفتنی است که زبانِ آسی یکی از زبانهای نوینِِ ایرانی است و با زبانهای خوارزمی و سغدی نزدیکیهایی بسیار دارد. زبانِ آسی به دو گویش است: گویشِ ایرونی و گویشِ دیگوری. گویشِ ایرونی پایهی زبانِ ادبی است و بیشتر آسها بدین گویش سخن میگویند. پیوندِ میانِ گویشِ ایرونی با دیگوری مانندِ پیوندِ پارسیگ (پارسیِ میانه) با پارسیِ نو است.
این نبیگ دربردارندهی یک پیشگفتار و پنج بخش است. پیشگفتار گزارشی است کوتاه دربارهی تاریخ، زبان، ادبگان و زندگیِ ایرانیانِ آسیزبان از باستان تا به امروز. در پنج بخشِ دیگر هم به خودِ زبانِ آسی پرداخته شده است.
«دربارهی زبانِ آسی» نوشتهی زندهیاد محسنِ ابوالقاسمی را از «این جای» بارگیرید.
تارنمای پارسی انجمن
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر