داریوش بزرگ، سومین پادشاه هخامنشی، ضرب سکه‌ای با وزن و شکل و عیار مشخّص و یکنواخت را فرمان داد تا واحد پول ایران قرارگیرد. تاریخ‌نگاران یونانی در نوشته‌های خود آن را داریک Daric (منتسب به داریوش) نوشته‌اند.
جنس سکه داریک روزگار هخامنشی، از زر (:طلا) است. وزن آن ۸٫۳۷ گرم و قطرش ۱۴ میلی‌متر است. روی سکه پادشاه یا سردار ایرانی با اندام نهشت بر زانوی راست است و نیزه و کمانی را در دستانش گرفته‌است. پشت سکه طرح ویژه‌ای ندارد. با بررسی دیگر سکه‌های آن دوره مشخص شده پشت سکه‌ها طرح خاصی نداشته‌است. در پایان دوران هخامنشی دودریکی هم ضرب شد. کیفیت سکه‌های زر در تمام دوران هخامنشی ثابت ماند.
نقش کماندار پارسی در درازای دو سده پادشاهی هخامنشیان دگرگونی‌هایی داشت. از آنجا که سکه‌های هخامنشی تاریخ ضرب ندارند از روی نشانه‌های دیگر نقش‌های مربوط به دوران هر پادشاه را تعیین کرده‌اند. سکه‌های هخامنشی جز موارد استثنایی تنها در یک سو دارای نقش هستند و پشت آن‌ها بیشتر فرورفتگی چهارگوش شکل و ناهمواری‌های نا به سامانی هست.
تا زمان گسترش داریک، خرید و فروش بازرگانی به شیوه‌ی دادوستد کالا انجام می‌گرفت که کاری پیچیده بود و بازار همیشه نوسان داشت. دیگر کشورها هم از طلا برای دادوستد کالا و خدمات بهره می‌بردند ولی نه به گونه‌ی سکه یکنواخت با عیار و وزن و شکل یکپارچه. به سخنی دیگر، تا این زمان بازرگانان و افراد شکل و عیار طلایِ دادوستد را برمی‌گزیدند نه دولت‌ها.
بی‌گمان سکه‌های دوران هخامنشی ارزشمندترین وجه رایج روزگار خویش بوده‌اند. کشف سکه‌های داریک در یونان آن زمان گواهی بر اعتبار بی‌چون‌وچرای این سکه در دادوستد بازرگانان روزگار هخامنشیان داشت. با پژوهش بر بازمانده‌های ایران باستان، هخامنشیان را می‌توان نخستین فرمانروایی یکپارچه و قانونمند نامید.
داریوش شاه همزمان، ساخت پستخانه را در ایران فرمان داد که تاریخ‌نگاران وی را نوآور «پُست» و ارتباط پستی در تاریخ جهان شناسانده‌اند.
امرداد
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر