زیبایی سفر تنها در رسیدن به خواستگاه (:مقصد) نیست، در گذر از جاده هم هست. به‌ویژه آنکه بسیاری از جاده‌های ایران سرشار از دیدنی‌ها و تماشایی‌هایی هستند که سفر را دلخواه‌تر می‌سازند.
اگر دیدن طبیعتِ پیرامون جاده بخشی از گردشگری باشد (که هست)، جاده‌های ایران از این دید کم‌مانندند. در کشور ما نه تنها جاده‌های جنگلی را می‌توان دید بلکه شمار جاده‌های کوهستانی و کویری و بیابانی نیز فراوان‌اند. از این‌رو، گردشگری در ایران تجربه‌ای دل‌نشین و به یاد ماندنی است که شاید در بسیاری جاها و سرزمین‌های دیگر به این سادگی و آسانی به‌دست نیاید.
در تعریفی ساده، «جاده» را باید راهی که از شهری به شهر دیگر می‌رسد، دانست. جاده‌ها را برای شناخت افزون‌تر، بخش‌بندی کرده‌اند. پاره‌ای از آن‌ها جاده‌های هموار هستند و شیب و پیچ‌وخم چندانی ندارند. این دست جاده‌ها هرچند رفت‌وآمدِ آسانی دارند، اما چه بسا از زیبایی دیگر جاده‌ها برخوردار نباشند و تنها به کارِ رفتن از خواستگاهی به خواستگاه دیگر بیایند.
گونه‌ی دیگری از جاده‌ها پستی و بلندی دارند و در اصطلاح «جاده‌های تپه‌ای» نامیده می‌شوند. گونه‌ی دیگر جاده‌ها کوهستانی‌اند و مالامال از دیدنی‌هایی که سفر و گردشگری را جذاب و دل‌پذیر می‌سازد. شیب و فراز و فرود این دست جاده‌ها بسیار است و به همان اندازه هم پُرخطر به‌شمار می‌روند. اما دسته‌ای دیگر از بخش‌بندی جاده‌ای به آن‌هایی بازمی‌گردد که از کنار یا دل جنگل‌ها و کشتزارها می‌گذرند و به سبب آب‌وهوای جنگل، مِه‌آلود و دشوارگذر هستند. در دل‌انگیزی سفر در چنین جاده‌هایی سخنی نیست، اما سدها و مانع‌ها نیز فراوان‌اند و پیداست که دشواری‌هایی بر سر راه دیده می‌شود و نیاز به گذر دست به عصا و آهسته دارند. آمار تصادف‌های جاده‌ای در این راه‌ها بیش از گونه‌های دیگر است.
در ایران ما از هر دست جاده‌ای نام‌ونشان می‌توان گرفت. از این رو، جاده‌های زیبا و دل‌خواهِ مسافران، فراوان‌اند و درخور سنجش (:مقایسه) با بهترین جاده‌های جهان هستند. هر چند ناگفته نمی‌توان گذاشت که درصد ایمنی جاده‌های ایران چندان نیست. این را از آمار کشته‌ها و مجروح‌های جاده‌ای (که بخشی از آن به شیوه نادرست رانندگی برخی از ما بازمی‌گردد) می‌توان دریافت.
در ایران از جاده‌هایی که در اصطلاح «جاده‌های تفریحی» نام‌گذاری می‌شوند، می‌توان به نمونه‌های بسیاری اشاره کرد؛ با این یادآوری که شمار این جاده‌ها بسیار بیش‌تر از آن چیزی است که در این این‌جا و در این رشته نوشته‌های پیوسته، از آن یاد خواهیم کرد. به هر روی، شماری از آن جاده‌های تماشایی کشور ما چنین‌اند:
– جاده‌ی چابهار- بریس: جاده‌ای ساحلی در استان سیستان‌وبلوچستان که از شهر چابهار آغاز می‌شود و به شهر بریس می‌رسد و در اوج دل‌انگیزی و زیبایی است؛
– جاده‌ی اسالم- خلخال: با 70 کیلومتر درازا دارد و چشم‌اندازهای کم‌مانندی از طبیعتی زیبا و روستاهایی پُرشمار در مسیر راه؛
– جاده‌ی هجیج- اورامانات: با پیچ‌وخم‌های بسیار و پُرخطر، اما بسیار دل‌پذیر و دیدنی و تجربه‌ای دیگرگون از سفر جاده‌ای؛
– جاده‌ی جواهرده: پوشیده از مِه و دل‌فریبی و رنگارنگی روستای جواهرده و پیرامون سرسبز آن؛
– جاده‌ی چالوس: از دل‌انگیزترین و تماشایی‌ترین جاده‌های ایران به درازای (:طول) 163 کیلومتر که از شهر کرج آغاز می‌شود و به شهر چالوس می‌رسد؛
– جاده‌ی شاهرود- گرگان: یکی از جذاب‌ترین جاده‌های برون‌شهری ایران که به نام جاده «توسکستان» نیز شناخته می‌شود؛ بدان سبب که از کنار درختان توسکا گذر می‌کند و هزار تماشایی دارد.
همچنین از دیگر جاده‌های دیدنی ایران باید از این نمونه‌ها یاد کرد: جاده‌ی سپیدان به نورآباد؛ جاده‌ی هراز؛ جاده‌ی سیاهکل به دیلمان؛ جاده سمیرم به یاسوج؛ جاده‌ی اردبیل به آستار و جاده‌ی شهرکُرد به ایذه. در این رشته نوشتارها از این جاده‌های زیبا و دیدنی‌های آن‌ها یاد خواهیم کرد.
خبرنگار امرداد: نگار جمشیدنژاد
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر