بِریس نام دهکده‌ای دیدنی در 60 کیلومتری خاور چابهار، در استان سیستان و بلوچستان است. از هر گونه که به این روستا و ساحل شگفت‌انگیز آن بنگریم، جز زیبایی چیزی نخواهیم دید. سراسر جاده‌ای که از چابهار به بریس کشیده شده است، دیدنی است.
راه چابهار به بریس، پیوندگاه جاذبه‌های گردشگری و طبیعی آن بخش از استان سیستان‌وبلوچستان است و باید برای دیدن آن‌ها سراپا چشم شد. آن راه، برخوردگاهی از کوه و دریاست. از یک‌سو دریای مکران است و از دیگر سو صخره‌هایی که در گذر میلیون‌ها سال شکل گرفته‌اند و خیال‌انگیزند. شکل صخره‌ها هر ذهنی را به بازی می‌گیرد و هر نگرنده‌ای نقش و تصویری دیگرگون در آن می‌بیند. پیچاپیچی ناگزیر جاده‌ی چابهار- بریس نیز امکان آن را می‌دهد که از دل آن کوه‌ها و صخره‌هایی که همچون دیوارهایی بلند و لایه‌لایه می‌نمایند، گذر کنیم و پاره‌ای دیگر از زیبایی‌های ایران‌مان را ببینیم.
آغاز راه از شهر چابهار است. باید رو به خاور شهر راه سپرد و در همه‌ی مسیری که به بریس می‌رسد، از کنار ساحل مکران حرکت کرد. چه چیز زیباتر و دل‌خواه‌تر از این؟ در این راه، تالاب‌ها آرمیده‌اند، ساحل صخره‌ای سایه‌افکن است، کوه‌ها نقش‌های خیال‌گونه می‌سازند، جنگل حرا دیده می‌شود و خزه‌ها و جلبک‌ها کناره‌ی ساحل را پوشانده‌اند. هنگام سفر و دیدن جاذبه‌های آن دیار، پیمودن این جاده، گزینش هر گردشگری است. بگذریم از اینکه در زمانی که به جنگل حرا می‌رسیم پرندگانی کوچ‌رو را خواهیم دید که بال‌زنان، یا آرمیده کنار ساحل، هزار زیبایی می‌بخشند. فلامینگوها غوغا می‌کنند، عقاب‌ها بال می‌گشایند و پرنده‌های دیگر نیز تماشایی‌های آنجا را افزونی می‌دهند. کوه‌های مریخی نیز در گذر از آن جاده نمایان می‌شوند. همین‌که 50 کیلومتر از چابهار دور می‌شویم، این رشته‌کوه‌ها پدیدار می‌شوند. کوه‌های مریخی کیلومترها ادامه می‌یابند و در هر نگاه شکل تازه‌ای به خود می‌گیرند. این کوه تا به کشور پاکستان ادامه دارد و در هر بخش بلندایی دگرگون (:متغیر) می‌یابد. گاه تنها پنج متر بلندا دارند و گاه ارتفاع آن‌ها از صد متر بیش‌تر است. دریاچه‌ی لیپار نیز در میان کوه‌های مریخی است.
این را نیز ناگفته نگذاریم که در گذر از جاده‌ی چابهار- بریس است که «درخت انجیر معابد» را می‌توان دید. این درخت یگانه، ستبری بسیار دارد و تاج بالایی آن دیدنی است. از شاخه‌های آن نیز میوه‌ای نارنجی‌رنگ به اندازه‌ی فندق چیده می‌شود. شاخه‌های درخت از بالا به سوی زمین خَم می‌شوند و همین‌که به زمین می‌رسند در خاک فرو می‌روند. از آن شاخه‌های زمینی، ساقه‌های دیگری روییده‌اند. پوست درخت صاف است و عصاره‌ی آن خاصیت درمان‌گری دارد. از کاشته شدن درخت انجیر معابد، یک سده سپری شده است.
در جاده‌ی چابهار- بریس، پس از آن که هفت کیلومتر از چابهار دور بشویم، روستای رمین را خواهیم دید. طبیعت آن به راستی کم‌مانند است. گستره‌ی آن بیش از 380 هکتار است. تالاب لیپار در چهار کیلومتری روستای رمین جای دارد و جای رویش درختچه‌های بسیار، به‌ویژه درخت گز، است.
هنگامی که به پایان جاده‌ی چابهار- بریس می‌رسیم، اسکله‌ی بریس را خواهیم دید. دل‌پذیری‌های این اسکله گردشگران فراوانی را به آن سو می‌کِشد؛ اسکله‌ای که جایی برای صید و ماهیگیری است و قایق‌ها و لنج‌ها در آنجا پُرشمارند و نیز مردان سخت‌کوشی که دل دریا را می‌شکافند تا با تورهای انباشته از صیدهای ریز و درشت، به ساحل بازگردند.
یک ویژگی ساحل بریس پدیده‌ای طبیعی به نام «موج‌فشان» است. این پدیده بدین شکل است که آبی پُرفشار از میان سوراخ‌های سنگ‌های ساحلی رو به بالا فوران می‌کند و مانند فواره به چشم می‌آید.
شاید بهترین زمان برای گذر از جاده‌ی چابهار به بریس در فصل‌های پاییز و زمستان باشد. چون در فصل تابستان هوای گرم و داغی دارد و جز بومی‌ها تحمل آن هوای بسیار گرم برای دیگران شاید دشوار باشد. با این همه در فصل بهار نیز می‌توان راه‌سپار این جاده شد و از دیدنی‌های آن بهره بُرد. این جاده 64 کیلومتر درازا دارد و پیمودن آن با خودرو کم‌وبیش یک ساعت زمان می‌بَرد.
*با بهره‌جویی از: گزارش تارنماهای «کجارو» و «عصر ایران».
خبرنگار امرداد: نگار جمشیدنژاد
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر