در شمال ایران باستان‌شناسان استقراری انسانی را یافتند که دیرینگی آن به پنج‌هزار سال پیش می‌رسد. آنجا را «شهنه‌پشته» می‌نامند که یکی از مهم‌ترین یافته های عصر آهن در بخش‌های شمالی ایران است.
باستان‌شناسان در کاوش‌های خود زیورآلاتی یافتند که از جنس سنگ‌های گران‌بها بودند. ابزار مفرغی نیز در شهنه‌پشته پیدا شد و نیز خنجرها، سر پیکان‌ها و بازوبندهای مفرغی. یازده اسکلت کهن نیز به‌دست آمد و چهار اسکلت دیگر از حفاری‌های غیر مجاز کشف شد. برخی از تدفین‌های شهنه‌پشته از گونه‌ی خمره‌ای بود و از آن ِ کودکان درگذشته. کف خمره‌ها با قلوه‌سنگ فرش شده بود و پیکر کودکان را به شکل ایستاده در آن گذاشته بودند. اسکلت‌های دیگر درون چاله‌ها پیدا شدند، بدون آن که گرداگرد آن‌ها سنگ‌چین شده باشد. این اسکلت‌ها را به شکل تاق‌باز یا خمیده دفن کرده بودند.
دو خاکسپاری نیز بی‌مانند بودند و تا آن زمان نمونه‌ی آن گونه‌ای در شمال ایران کشف نشده بود. یکی خاکسپاری زنی بود که اشیا تزیینی و آرایه‌ای بر روی مچ‌های دست و پای او دیده می‌شد. این اشیا نقش‌های آرایه‌ای گیاهی داشتند. دیگری خاکسپاری مردی بود که گردن‌بندی از عقیق داشت. همه‌ی این یافته‌ها کمکی برای درک تصور و گمان باشندگان پیش از تاریخ شهنه‌پشته و شمال ایران درباره‌ی مرگ و جهان پس از آن و آیین و نگرش انسان‌های هزاره‌های کهن دارد.
بررسی‌های باستان‌شناختی در شهنه‌پشته‌ی بابل آگاهی‌های بسیار باارزشی از چگونگی تغذیه، انسان‌شناسی پیکرگی (:جسمانی) و گذران و کوچ‌روی انسان‌های عصر آهن به‌دست می‌دهد. از این دید، یافته‌های شهنه‌پشته اهمیت مطالعاتی بسیاری دارند و در گونه‌ی خود کم‌مانند هستند. این نیز گفتنی است که یکی از اسکلت‌های 3200 ساله‌ی شهنه‌پشته که از آن ِ دختر جوانی بوده است، اکنون در موزه‌ی شهرستان بابل نگه‌داری می‌شود.
خبرنگار امرداد: نگار جمشیدنژاد
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر