«پُل‌سازی از روزگارانِ کهن روزگاران در نگرش ایرانایان جایگاه بسزایی داشته است. در روزگار هخامنشی به انگیزه‌ی نیازی که در این سرزمین به آبیاری وجود داشته و از آنجا که سطح بعضی از رودخانه‌ها پایین‌تر از زمین‌های آبیاری بوده، پُل‌های فراوانی در ایران ساخته می‌شده است. پُل‌هایی با ساختمان‌هایی چند منظوره که کاربرد سد را نیز انجام می‌داده‌اند.
ساسانیان در پُل‌سازی مانند دیگر کوشش‌های دانش مهرازی و ساختمانی نیز دارای کارنامه‌ی درخشانی هستند. پُل‌سازی در دوره‌ی ساسانیان ترکیبی از روش‌ها و سبک‌های هخامنشی همراه با تأثیرات پُل‌سازی رومی بوده است. تاثیر پُل‌سازی رومی به وسیله‌ی اسیران رومی که، پس از شکست والرین امپراتور روم به دست شاپور، به ایران آورده شده بودند در ساختمان‌های ساسانیان وارد گردید. در پل‌های ساسانی همواره شماری سنگ با بست‌های آهنی و سربی به یکدیگر پیوند یافته و در این پل‌ها بتن نیز بکار می‌رفته است. نماسازی پل‌ها با آجر و یا سنگ صورت می‌پذیرفته است و این نماسازی با هسته‌ی درونی پُل قفل و بست و پایه‌های پُل‌ها بیشتر از بتن ساخته می‌شده است. بخش هسته‌ی ساختمان (داخلی) پل را سنگ و بتن و ملات سیمان تشکیل می‌داده است. باید یادآور شد که تأثیر روش ساختمان‌سازی رومی در پُل‌سازی ساسانی هرگز...»
آنچه در بالا آمده بخشی از نوشتار پژوهشی با عنوان «دانش پل‌سازی در روزگار ساسانی» به قلم فرشید ابراهیمی پژوهشگر تاریخ است که در رویه‌ی تاریخ امرداد 397 چاپ شده است.
خبرنگار امرداد: فرشته جمشیدی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر