پس از پیروزی درخشان ایران در جنگ سال 506 شاهنشاهی در منطقه حرّان (کارهه)، کراسوس از اعضای سه گانه شورای عالی ریاست بر امپراتوری روم و پسرش کشته، و هفت لژیون رومی فروپاشیده شد.
پس از فروکش کردن اختلاف سرلشکرهای رومی در جریان جنگ داخلی رومیان در سال 49 تا سال 44 پیش از میلاد و کشتن سزار ژولیوس در سنای روم، «ارُد ـ در نوشته‌های رومیان؛ Orodes II»، پادشاه وقت ایران از دودمان اشکانی، برآن شد تا پیش از آنکه رومیان درصدد لشکرکشی دیگری به گستره‌ی ایران برآیند (که می‌شد آن را پیش‌بینی کرد)، بازماندهِ‌ی متصرفات روم در آسیا را بگیرد و جای پای برای رومیان در شرق مدیترانه (لوانتLevant) به‌جا نگذارد.
«اُرُد» با این هدف پسر خود «پاکر» را که رومیان پاکروسPacorus نوشته‌اند، با نیمی از ارتش ایران به سوریه فرستاد و این سپاه در جنگی که 17 آبان سال 519 شاهنشاهی (40 پیش از میلاد) رخ داد و در آن ژنرال رومی ـ «دسیدیوس ساکسا» کشته شد رومیان را شکست داد و روز پس از آن بار دیگر سوریه‌ی بزرگتر، از آنِ ایران شد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر