خبرنگار امرداد: فرزانه خسروی
بابک خرمدین رهبر اصلی مبارزان ایرانی است که پس از مرگ ابومسلم، بر خلافت عباسی شوریدند. خرمدینان مرگ ابومسلم را انکار کردند و بر این باور بودند که ابومسلم بازخواهد گشت تا دادگری را در جهان برقرار کند. بابک خرمدین در 17 دی ماه سال ۲۱۶ خورشیدی کشته شد. اینکه پس از مرگ وی سرخ‌جامگان چه کردند درون‌مایه‌ی نوشتاری است که با عنوان «سرخ‌جامگان پس از بابک» به قلم فرشید ایراهیمی پژوهشگر تاریخ در امرداد شماره‌ی 379 چاپ شده است. بخشی از این نوشتار را بخوانید:
«شما هر دو دست و پای من بخواهید بریدن، و گونه‌ی مردم از خون سرخ باشد، و چون خون از تن برود، روی زرد شود… من روی خویش به خون سرخ کردم تا چون خون از تنم بیرون شود، نگویند که از بیم و ترس رویش زرد شد» (سیاستنامه – خواجه نظام‌الملک)
امروزه همچنان گمانه‌های بسیار و چیستان‌های گوناگونی پیرامون بابک پور مرداس بی‌پاسخ مانده که تاریکی این چهره‌ی تاریخی را دوچندان ساخته است.
در این میان، یکی از گوشه‌های ناگفته و برجسته‌ی این دوره چگونگی گسترش و استواری این خیزش پس از مرگ رهبر آن (بابک) و پیگیری و دنباله دار شدن این اندیشه در کالبد دیگر خیزش‌های آزادی‌خواهانه‌ی پسین (بعدی) است.
وابستگی جهان‌بینی خرمدینان به میراث باستانی ایران و اندیشه‌ی مزدک و پس از آن پیگیری اندیشه و راه ابومسلم خود شاید تا اندزه‌ای آرمان‌های بابک خرمدین و نیز نگرشی سیاسی او را آشکار سازد.
همچنان‌که نبرد و روگردانی او از خلافت ستمگر عباسی و پیروی برخی از خیزش‌های شیعی بومی (محلی) از او پس از مرگش خود نشانگر جایگاه او چونان سرآغاز آزادی‌خواهی ایرانیان در برابر ستم دستگاه عباسیان است.
بی‌گمان خیزش خرمدینان، یا همان سرخ‌جامگان که پیش از بابک تبار اندیشه‌ی آنان به جاویدان پور شهرک (پایان سده‌ی دوم هجری) بازمی‌گشت، در برابر سپیدجامگان (به رهبری المقنع - پیامبر نقابدار) درآغاز شیوه‌ای راهبردی‌تر در اندیشه داشت و به همان اندازه نیز به اندیشه‌های جنبش سرخ‌عَلَمان (مازیار پور قارن) نزدیک‌تر می‌نمود.
امروزه همچنان گمانه‌های بسیار و چیستان‌های گوناگونی پیرامون بابک پور مرداس بی‌پاسخ مانده که تاریکی این چهره‌ی تاریخی را دوچندان ساخته است.
در این میان، یکی از گوشه‌های ناگفته و برجسته‌ی این دوره چگونگی گسترش و استواری این خیزش پس از مرگ رهبر آن (بابک) و پیگیری و دنباله دار شدن این اندیشه در کالبد دیگر خیزش‌های آزادی‌خواهانه‌ی پسین (بعدی) است.
وابستگی جهان‌بینی خرمدینان به میراث باستانی ایران و اندیشه‌ی مزدک و پس از آن پیگیری اندیشه و راه ابومسلم خود شاید تا اندزه‌ای آرمان‌های بابک خرمدین و نیز نگرشی سیاسی او را آشکار سازد.
همچنان‌که نبرد و روگردانی او از خلافت ستمگر عباسی و پیروی برخی از خیزش‌های شیعی بومی (محلی) از او پس از مرگش خود نشانگر جایگاه او چونان سرآغاز آزادی‌خواهی ایرانیان در برابر ستم دستگاه عباسیان است.
بی‌گمان خیزش خرمدینان، یا همان سرخ‌جامگان که پیش از بابک تبار اندیشه‌ی آنان به جاویدان پور شهرک (پایان سده‌ی دوم هجری) بازمی‌گشت، در برابر سپیدجامگان (به رهبری المقنع - پیامبر نقابدار) درآغاز شیوه‌ای راهبردی‌تر در اندیشه داشت و به همان اندازه نیز به اندیشه‌های جنبش سرخ‌عَلَمان (مازیار پور قارن) نزدیک‌تر می‌نمود.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر