به نوشته‌ی تاریخ نویسان باستانی و بر پایه گاهشمار قرن بیستم، در بهمن ماه سال 35 شاهنشاهی برابر با فوریه سال 523 پیش از میلاد (چند روز پس از جشن سده)، بزرگان مصر ـ کشوری که صدها سال استقلال کامل داشت ـ پذیرفتند که از آن پس، مصریان شهروندان، و سرزمین شان یک ساتراپی (استان) ایران باشد.
در دوران شاهنشاهی هخامنشیان، ایران تنها اَبَرقدرت جهان آن زمان بود و بر سرزمینی از لیبی تا هندوستان و از سیردریا (رود سیحون) ـ مرز شمالی تاجیکستان امروز- تا منطقه دریای سیاه و دریای اژه (واقع در سه قاره جهان) فرمانروایی می کرد.
دور اول فرمانروایی ایران بر مصر (در زمان هخامنشیان) 121 سال طول کشید. پس از این مدت هم تا سالیان دراز، یهودیان مصری خود را از شهروند ایران معرفی می‌کردند.
ارتش ایران در سال 618 میلادی (زمان پادشاهی خسروپرویز) نیز شمال مصر را فتح کرد و در اسکندریه مستقر شد. خسروپرویز از سال 590 میلادی تا آخرین ماه سال 627 بر ایران پادشاهی کرد.
امرداد
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر