پژوهش‌هاي زبان‌شناسي در شناخت زبان‌هاي ايراني، ارمني و همانندي‌هاي ريشه‌اي در آنان به سال‌ها دور باز می‌گردد. درباره‌ی اين دو زبان بسيار يك‌سان هم از اروپاييان و هم از ارمنيان کوشش‌ها و پژوهش‌هايي (1) از سال 1711 میلادی آغاز شده است.
از ميان زبان‌پژوهان پیشین ارمني تنها نام «گئورگ دبير» (1826 میلادی) با «فرهنگ نوين زبان ارمني» چاپ ونيز (1837-1836 میلادی) را مي‌توان برشمرد که در آن نزديك به هزار واژه‌ی ايراني و ارمني به درستي سنجیده می‌شود. در این فرهنگ صدها واژهي برگرفته از زبان‌هاي ايراني، يوناني، لاتين، عبری و ... آورده شده است.
آنچه از آغاز باید گفت اين است كه دو زبان ارمنی و فارسی خويشاوند و هم‌تبار هستند و اين پيوند بسیار ديرين است. امروزه كساني كه به زبان‌شناسي دانشي (:علمی) باور دارند مي‌دانند كه زبان ارمني هم از نگاه ساختمان دستوري و هم از دید واژگان واکاوی شده است و از شاخه‌ی زبان‌هاي آريايي (هندواروپایی) است، زبان‌هاي ايراني هم از خانواده هندوايراني هستند.
آنچه از آغاز باید گفت اين است كه دو زبان ارمنی و فارسی خويشاوند و هم‌تبار هستند و اين پيوند بسیار ديرين است. امروزه كساني كه به زبان‌شناسي دانشي (:علمی) باور دارند مي‌دانند كه زبان ارمني هم از نگاه ساختمان دستوري و هم از دید واژگان واکاوی شده است و از شاخه‌ی زبان‌هاي آريايي (هندواروپایی) است، زبان‌هاي ايراني هم از خانواده هندوايراني هستند.
آنچه در بالا آمده بخشی از نوشتار «خویشاوندی و هم‌تباری دو زبان ارمنی و فارسی» است که در رویه‌ی اندیشه امرداد 400 چاپ شده است.
خبرنگار امرداد: فرشته جمشیدی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر