گفتنی است که زبانِ کرمانیانِ پارسیِ ادبی است و دامنهی واژههای گویشی ایشان چندان گسترده نیست. کرمانیان، همچون شیرازیان، بخشهای زبردار را به زیر فرامیگویند، و در همسنجی با پارسیِ تهران، میان بخشهای واژه در کرمان کششی بیشتر شنیده میشود. گذشته از اینها، بیشتر واژههایی که میانِ آنها «آ» است به «او» دگر و فراگفته میشود، و بر این پایه، گویشِ کرمانیان از گویشهای شیرین و خوشآهنگِ پارسی است.
«فرهنگِ کرمانی» را از «اینجا» بارگیرید.
ستوده، منوچهر (۱۳۳۵)؛ فرهنگِ کرمانی؛ انتشاراتِ فرهنگِ ایرانزمین؛ تهران: ۱۳۳۵.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر