زبان سنگسری از زبان‌های کمتر شناخته‌شده‌ی ایران است. این زبان را از زیر شاخه‌های زبان ایرانی شمال‌غربی (پهلوی اشکانی) می‌دانند. نوشتار و خطی از زبان کهن سنگسری به‌جای نمانده است.
جاوید اشکانی: آیا زبان پارسی زبانی استوار است و توانایی واژه‌سازی دارد؟ و یا وارون آن، ناتوان از واژه‌سازی است؟ اگر پاسخ پرسش نخست «آری» باشد، پس چرا این همه واژه‌های تازی در نوشتارگان روزانه، آن هم از سوی نویسندگان، ترزبانان (مترجمان)، دیده می‌شود؟ آیا نویسنده و ترزبان نمی‌تواند از زبان پارسی (نه فارسی) و واژه‌های برساخته‌ی آن در نوشتار و گفتار بهره گیرد؟
چنان‌که می‌دانیم هر رستنی و گیاهی، بومی سرزمینی است و نامی که در آن سرزمین به آن رستنی داده شده، با خود به سرزمین‌های بی‌گانه می‌برد. زیستبوم ایران نیز جدا از این سخن نیست. در پهنه‌ی سرزمین ایران، گیاهان و رستنی‌های بسیاری وجود دارند که برخی بومی فلات ایران بوده و از ایران به دیگر سرزمین‌ها رفته است و برخی میهمان بوده و از سرزمین‌های دیگری به زیستبوم ایران وارد شده‌اند. در سلسله نوشتاری که بخش «نخست» آن پیش روی شماست، کوشش خواهیم کرد تا پیشینه‌ی برخی از این رستنی‌ها را مورد واکاوی قرار دهیم ...
ایرانی‌ها در درازنای زمان برای هماهنگی با رخدادهای کیهانی و دگرگونی فرگردها، گاهشماری‌ها‌یی را بنیاد نهاده‌اند تا بتوانند بهترین سنجش را برای انجام کارهای روزمره داشته باشند. این گاهشماری‌ها هرکدام شیوه‌ها‌ی اندازه‌گیری خود را داشته‌اند. از شناخته‌شده‌ترین آنها میتوان گونههای ميترايي، فرس باستان، یزدگردی، طبری، هجری مهی، جلالی و هجری خورشیدی را برشمرد.
- تا پیش از رخدادهای دی ماه ۹۶ و آبان ۹۸، نقطه ارجاع اعتراضات پراکنده گروه‌های ناراضی جامعه، اغلب داخل نظام جمهوری اسلامی قرار می‌گرفت و معمولا اصلاح‌طلبان درون حاکمیت، میوه‌چین آن نارضایی‌ها بودند. در سال‌های اخیر اما شورش چندباره جان به لب رسیدگان جامعه، نقطه ارجاع را به بیرون از گفتمان فاسد اصلاح‌طلبی/ استمرارطلبی کشانده و باعث شده که گفتمان اصلاح‌طلبی حکومتی با سرعتی چشمگیر رسواتر و ناتوان‌تر شود.
نشر ترنگ با همکاری کانون مینوی‌خرد و خانه‌ی اندیشمندان علوم انسانی، برگزارکننده‌ی نشست رونمایی از کتاب «جامع‌ترین شاهنامه‌ی فردوسی به نثر» بود. این کتاب سه جلدی با نثرگردانی مصطفی جمشیدی به‌تازگی چاپ و پخش شده است و ساده‌نویسی شاهنامه را آغاز تا پایان دربردارد.
کورش جنتی: رودکی از پنجکنت، جایی در تاجیکستان امروزی، اَنوری از اَبیورد، جایی در ترکمنستان امروزی، مولوی از بلخ، جایی در افغانستان کنونی، خاقانی از شِروان، و نظامی از گنجه، جایی در اران یا جمهوری آذربایجان کنونی، ادیب پیشاوری و اقبال لاهوری از جایی در پاکستان کنونی، خواجه عبدالله انصاری از هرات، جایی در افغانستان کنونی، دولتشاه سمرقندی از سمرقند، جایی در ازبکستان کنونی، امیرخسرو دهلوی از هندوستان کنونی، و فردوسی و حافظ و سعدی و شمس تبریزی از ایران کنونی و …
در چنین روزی، 11 آذرماه سال 1490 شاهنشاهی برابر با دوم دسامبر سال 931 میلادی، مرداویز زیاری پس از بیرون راندن عوامل و نظامیان خلیفه عباسی از کاشان، همدان، و دیگر شهرهای مرکزی ایران، و درهم کوبیدن آنان در نبردی در 49 کیلومتری اصفهان وارد این شهر شد و آن را پایتخت همه ایران اعلام کرد.
