2509 سال پیش در چنین روزی، 13 تیر سال 70 شاهنشاهی (489 پیش از میلاد)، به فرمان داریوش بزرگ، فرمانروایی ایران به 30 استان (ساتراپی) بخش و سند مالکیت قلمرو ایران صادر شد. مصر یکی از ساتراپی‌های ایران آن زمان بود.
داریوش بزرگ که بر تمرکز امور و ایرانی بودن هر کار تعصب می‌ورزید و پیدایش ملی‌گرایی نیرومند ایرانی را به او نسبت می‌دهند برآن شد فرمانروایی ایران به 30 استان (ساتراپی) بخش شود و هر استان را ساتراپی نامید. داریوش بزرگ شرح این ساتراپی‌ها را در سنگ‌نبشته داده است که به جا مانده است و تاریخ‌نگاران جهان آن را سند مالکیت ایران خوانده‌اند هیچ کشوری در جهان چنین سندی را ندارد. مصر یکی از ساتراپی‌های ایران آن زمان بود که داریوش نگاه ویژه‌ای به آبادکردن آن داشت. داریوش در همین روز دستور داد که با بنیاد پستخانه مردم این استان‌ها با هم در پیوند شوند و داد و ستد با سکه‌هایی که ضرب کرده بود و در جهان به داریک شناخته می‌شود، انجام بگیرد.
داریوش بزرگ همچنین فرمان داد که میان شهرهای شوش و سارد (نزدیک مدیترانه) یک شاهراه ارابه‌رو ساخته شود (این راه به درازای 2700 کیلومتر کشف شده که در بسیاری از بخش‌های آن، گونه‌ای از اسفالت است). داریوش سه سال پس از آن درگذشت و استخوان‌های او، پس از دخمه‌گذاری، در گوری در «نقش رستم» که از پیش آماده کرده بود به خاک سپرده شد.
به نوشته‌ی «کارول میسلیویک Karol Mysliwiec» باستان‌شناس در کتاب تاریک و روشن‌های مصر باستان The Twilight of Ancient Egypt، انتشارات دانشگاه کرنل (آمریکا)، صفحات 135 تا 191؛ ایرانیان از سال 525 تا 404 پیش از میلاد (نزدیک به 121 سال) بر مصر حکومت کردند و در تاریخ مصر دودمان بیست‌وهفتم خوانده می‌شوند، ولی روش مدیریت و فرهنگ ایرانی سه سده در آن کشور باقی بود. کارول نوشته است: «با وجود برچیده شدن حکومت ایرانیان بر مصر در سال 404 پیش از میلاد، یهودیان مصری تا ده‌ها سال پس از آن هم خود را از فرمانبران ایران، تنها ابر قدرت آن زمان، می‌دانستند. مصر توسط کامبوزیا (کامبیز) دوم پسر کوروش بزرگ تصرف شده بود. وی شرق لیبی و شمال سودان را هم برخاک مصر افزود و مصر را که سال‌ها به دو بخش علیا و سفلی بخش شده بود و دارای دو حکومت جدا از هم بود به صورت یک کشور یکپارچه درآورده و شهر «ممفیس» را پایتخت مصر یکپارچه قرار داده بود».
به نوشته‌ی «کارول میسلیویک Karol Mysliwiec» باستان‌شناس در کتاب تاریک و روشن‌های مصر باستان The Twilight of Ancient Egypt، انتشارات دانشگاه کرنل (آمریکا)، صفحات 135 تا 191؛ ایرانیان از سال 525 تا 404 پیش از میلاد (نزدیک به 121 سال) بر مصر حکومت کردند و در تاریخ مصر دودمان بیست‌وهفتم خوانده می‌شوند، ولی روش مدیریت و فرهنگ ایرانی سه سده در آن کشور باقی بود. کارول نوشته است: «با وجود برچیده شدن حکومت ایرانیان بر مصر در سال 404 پیش از میلاد، یهودیان مصری تا ده‌ها سال پس از آن هم خود را از فرمانبران ایران، تنها ابر قدرت آن زمان، می‌دانستند. مصر توسط کامبوزیا (کامبیز) دوم پسر کوروش بزرگ تصرف شده بود. وی شرق لیبی و شمال سودان را هم برخاک مصر افزود و مصر را که سال‌ها به دو بخش علیا و سفلی بخش شده بود و دارای دو حکومت جدا از هم بود به صورت یک کشور یکپارچه درآورده و شهر «ممفیس» را پایتخت مصر یکپارچه قرار داده بود».
از ویژگی‌های فرمانروایی هخامنشی ایران این بود که به آئین‌های ملل زیر پوشش فرمانروایی خود کاری نداشت.
امرداد
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر