1713 سال پیش، در تیرماه سال 866 شاهنشاهی (جولای سال 307 میلادی)، هرمز دوم، پادشاه ساسانی ایران اجازه داد که نگاره‌ی بانوی وی بر سکه ضرب شود.
هرمز دوم که «تاریخ» او را به عنوان «دادگر و نیک نفس» به داوری گذاشته است و هفت سال و چهار ماه پادشاهی کرد، نخستین پادشاه ایران بود که سکه با نگاره‌ی شهبانویش را ضرب و در گردش گذاشت.
شهرت فروتنی و باگذشت بودن هرمز دوم از زمانی وارد تاریخ شده است که وی پس از کناره‌گیری پدر بیمارش «نرسی» و به پادشاهی رسیدنش، تا زمانی که پدر زنده بود اجازه نداد که او را به عنوان «شاه» یاد کنند.
«نرسی» در سال 861 شاهنشاهی پس از این که شنید یک واحد از نظامیان اَرمنی ارتش ایران مورد شبیخون رومیان قرارگرفته و کشته های پرشماری از سپاه ایران برجا گذاشته، از اندوه بسیار بیمار شده بود و همان روز، پس از ده سال پادشاهی، به سود پسرش، هرمز، از پادشاهی کناره‌گیری کرده بود.
نرسی پیش از این و در تیرماه 856 شاهنشاهی ارتش روم به فرماندهی گالریوس را در منطقه فرات شمالی (سوریه امروز) شکست و فراری داده بود. وی چون پیش‌بینی تازش دوباره را تا سال‌ها نمی کرد، نیمی از ارتش را روانه شمال شرقی کشور (منطقه فرارود) کرده بود که گالریوس از این گاه پیش‌آمده بهره برد و به یک یگان ایران برجا مانده در شمال‌غربی قلمرو او شبیخون زده، کشته‌های بسیار به جا گذاشت و برخی از بستگان پادشاه را که در قرارگاه این سپاه بودند به بند گرفتار کرد. اختلاف ایران و روم در زمان نرسی هم بر سر ارمنستان بود.
هرمز دوم بود که دادگاه‌های کیفری ایران را دو مرحله‌ای کرد و دستور داد که احکام اعدام، بدون تصویب شخص او اجرا نشوند. هرمز دوم اوایل سال 869 شاهنشاهی برای جلوگیری از کوچ تازیان به پهنه‌ی ایران در غرب خلیج فارس، به سرزمینی که امروز ظَهران نامیده می‌شود (واقع در کشور سعودی) رفته بود که همانجا درگذشت. وی از راه جزیره بحرین به آن منطقه رفته بود.
در آن زمان، ساکنان غیرایرانی نژاد سواحل شرقی کشور کنونی سعودی و جزایر مجاور را که بخشی از قلمرو ایران بودند به زبان عربی «بحرین» می‌خواندند که پس از ورود پرتغالی‌ها به خلیج فارس، تنها یک جزیره بزرگتر، به آن نام خوانده می‌شود. تیسفون (واقع در جنوب بغداد) پایتخت ایران به مدت 8 سده (تا پس از پیروزی تازیان در نبرد قادسیه) بود.
امرداد
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر