واژگان پارسی - بگوییم اَمُرداد؛ نگوییم مرداد

واژه‌ی اوستایی اَمُرداد به درستی «امرتات» به چم (:معنی) بی‌مرگی است. هنگامی که «الف» آن را که پیشوند نفی است ننویسیم، واژه‌ی مُرداد معنای مرگ را می‌گیرد و بی‌مرگی و جاودانگی به نیستی و مرگ دگرگون می‌شود! اَمُرداد بی‌مرگی را ندا می‌دهد و مرداد از مرگ می‌گوید. به راستی کاربرد واژه‌‌ی مرداد با این که دم از نیستی و تباهی می‌زند، درست است؟

اَمُرداد در زبان پهلوی، در زبان اوستایی امرتات، است. «تات» در بخش دوم آن پسوند است که جداگانه به کار گرفته نمی‌شود. همین بخش در خرداد نیز دیده می‌شود. پاره‌ی دیگر این واژه از دو بخش ساخته شده است.
«اَ» که از آوای نفی است به چم «نه». از برای این بخش در فارسی «نا» یا «بی» آورده می‌شود. بخش دوم مَرت است به چم مُردنی و درگذشتنی و نیست شدنی و نابود گردیدنی.
پس «اَمُرداد» یعنی بی‌مرگ و آسیب ندیدنی یا جاودانی، نمادی از رستگاری و جاودانگی است. «اَمُرداد» باید با آوای نفی «اَ» خوانده و نوشته شود. بدون «اَ»، مُرداد می‌شود که نیستی و مرگ را معنا می‌دهد.
«اَمُرداد» ماه در پیوند با جاودانگی و مانایی است. شوربختانه امروزه به نادرستی مُرداد، خوانده می‌شود. مُرداد به معنی نیستی و مرگ است که با افزودن «الف» به آغاز آن به بی‌مرگی و جاودانگی، دیگرگون می‌شود. «اَمرداد» ششمین امشاسپندان و از فروزه‌های اهورامزدا در گات‌ها است که به نماد بی‌مرگی و جاودانگی و زوال ناپذیری اهورامزدا از آن یاد شده است. در جهان خاکی نگهبانی گیاه‌ها و رستنی‌ها به «اَمُرداد» سپرده شده است.

نام پنجمین ماه از ماه‌های خورشیدی «اَمُرداد» است؛ خواندن و نوشتن آن به شکل مُرداد اشتباه است.

امرداد - گوهر برومندی