میان کوهها و جنگلهای انبوه استان مازندران، آبشارهایی سرریز است که هر کدام در افسونگری و زیبایی کممانند هستند. گاه دسترسی به آن آبشارها سخت است و باید از درهها و راههای پُرخطر گذشت؛ گاه نیز آسان و زودیاب است. «آبشار شاهاندشت» از شمار جاذبههای طبیعی و دلانگیز مازندران است که راهی دلخواه و هموار به دامنهی آن میرسد. نه تنها تماشای این آبشار بلند لذتبخش است بلکه همسایگی آن با دژی بسیار کهن و دیرینه، شکوه آن را افزونی بیشتری میبخشد.
آبشار شاهان دشت در 65 کیلومتری شهر آمل جای دارد، در گسترهای کوهستانی و تاریخی و در کنار روستایی همنام آبشار. با گذر از جنوب جادهی هراز میتوان به آبشار شاهاندشت رسید. دو راه برای رسیدن به این آبشار هست: یکی راهی شمالی که از فراز روستای «گزلک» میگذرد و دیگری که به پایین آبشار میرسد و راه آن از جنوب آبشار است. در جادهی روستای شاهاندشت، پُلی در کنار روستای «وانا» دیده میشود که گذر از آن به آبشار شاهاندشت راه میبَرد. هیچ کدام از این دو راه نیاز به پیادهرویهای بسیار و کوهنوردیهای توانفرسا ندارد.
آبشار شاهاندشت از 3 آبشار شکل گرفته است که مجموع بلندی آن ها به 180 متر می رسد. از این رو، شاهان دشت دومین آبشار بلند ایران و بلندترین آبشار استان مازندران است.
زیبایی آبشار شاهان دشت زبانزد است. آب با تندی بسیار از تاج آبشار به پایین میریزد و قطرههای پُرشمار آن همهی پهنهی زیرین آبشار را خیس و نمناک میسازد. گیاهان خزهای که به دیوارههای آبشار چسبیدهاند، از گیراییهای دیگر این آبشار پُرآب و همیشگی (: دائمی) است.
سرچشمهی آب آبشار شاهاندشت از جایی به نام «تنگه الیاس» است. در این تنگه، شماری چشمه دیده میشود که همگی راهی آبشار شاهاندشت میشوند و آن را سیراب میسازند. همهی این زیباییها چنان چشمنواز است که میتوان گفت آبشار شاهان دشت، زیبایی افزون تر و شکوهمندتری به آن بخش از جادهی هراز بخشیده است.
دژ ملکبهمن شاهاندشت
در بالای آبشار شاهان دشت دژی (:قلعهای) هست که گمان میبرند دیرینگی آن به 3 هزار سال پیش بازمیگردد. این دژ که «قلعهی ملک بهمن» نامیده میشود، زمانی در اختیار فرمانروایان پادوسبانی مازندران بود. پادوسبانیان سدههای بسیار در کجور و رستمدارِ مازندران و پیرامون آن، قلمرو استوار خود را گسترانیده بودند. بازماندههای دژ هنوز هم نشان از شکوه آن دارد. این را نیز ناگفته نگذاریم که دژ ملکبهمن بر بلندای صخره ای 220 متری ساخته شده است.
رفتن به آن گستره و دیدن آبشار شاهاندشت، در فصلهای پاییز و زمستان، چندان خوشایند نیست چون سرما گزنده و آسیبرسان میشود. اما در بهار و تابستان، این آبشار بلند، دیدنی است و دلپذیر.
آبشار شاهاندشت در سال 1390 خورشیدی در فهرست آثار طبیعی ایران ثبت شده است.
خبرنگار امرداد: بامداد رستگار
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر