بخشِ نخست به زبانِ پارسی در روزگارِ باستان (پارسه) پردازد که از هزارهی نخست پیشاترسایی تا پایان دوره هخامنشیان را در بر میگیرد.
بخشِ دوم با زبانِ پارسی در روزگارِ میانه (پارسیگ)، از پایان دوره هخامنشیان تا برآمدنِ صفاریان، سروکار دارد.
بخشِ سوم هم ویژهی روزگارِ نو (پارسیِ دری/ پارسیِ نو) است: از آغاز صفاریان تا به امروز.
در پایانِ نبیگ هم واژهنامهی ریشهشناختیِ کوچکی از واژگانِ پارسی به دست داده شده است.
«تاریخِ زبانِ فارسی» را از «اینجا» بارگیرید.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر