1788 سال پیش، در خورداد سال 791 شاهنشاهی برابر با ژوئن 232 میلادی، جنگ دیگری میان ایران و روم باستان در زمان اردشیر یکم، پادشاه ساسانی ایران، آغاز شد.
آغاز این جنگ از کاپادوکیه (Capadocia=Kapadokya ترکیه امروز و گوشه‌ای از ساتراپی سوم ایران، برپایه‌ی تقسیم‌بندی داریوش بزرگ، بود. در طول جنگ، فرماندهی ارتش ایران را اردشیر پاپکان (ساسانی) بنیادگذار دودمان ساسانیان به دست داشت.
اردشیر یکم پیشتر هم با روم باستان وارد جنگ شده بود زیرا که رومیان در واپسین دوران پادشاهی اردوان پنجم (اشکانی)، از درگیری‌های داخلی ایرانیان سود جستند و در آناتولی (ترکیه امروز) و سوریه دست به پیشروی نظامی زده بودند.
جنگ‌های اردشیر یکم در راستای بیرون راندن رومیان که از سال 230 میلادی آغاز شده بود، سبب‌ساز شده بود که الکساندر سه وروس Alexander Severus امپراتور وقت روم به شرق مدیترانه آید و در آنتیوک قرار گیرد. باوجود این، در جنگی که از کاپادوکیه آغاز شد اردشیر قاطعانه پیروز شد و سه‌وروس پس از این شکست به اروپا بازگشت.
اردشیر یکم در واپسین نبرد خود با رومیان با استفاده از یک تاکتیک تازه و گسترش دادن منطقه جنگ، واحدهای ارتش روم را مجبور به جنگیدن در سه جبهه کرده و درهم کوبیده بود.
تاریخ‌نگاران درباره پیروزهای نظامی در این دوره نوشته‌اند: “ناسیونالیسم توفنده ایرانی برنده جنگ‌های دوره ساسانیان بود”.
امرداد
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر