1053 سال پیش در چنین روزی، 6 تیر سال 1526 شاهنشاهی برابر با 27 ژوئن سال 967 میلادی، ساتراپ (استان) کرمان به قلمرو فناخسرو دیلمی پیوست. در آن زمان ساتراپ کرمان که جنوب آن را خلیج فارس و دریای عُمان دربر داشت، بارها گسترده‌تر از امروز بود که امروزه هم بزرگترین استان ایران در جایگاه گستردگی است.
با پیوستن کرمان به قلمرو دیلمیان، سراسر ایران دارای فرمانروایی ایرانی شد که سامانیان و آل‌بویه (دیلمیان ـ گیلانیان) سهم بیشتری داشتند. قلمرو عضدالدوله (فناخسرو) پس از پیوستن کرمان، شامل سراسر جنوب و مرکز ایران بود.
فناخسرو نامور به عضدالدوله پسر رکن‌الدوله در اصفهان زاده شده بود. پدر و دو عموی او از دیلمان (گیلان) برخاسته بودند که به همراه «ماکان کاکی» و مردآویز پای بر جای پای یعقوب لیث نهاده، پرچم استقلال ایران و جدا ساختن آن را از قلمرو خلفای عباسی برافراشته بودند و موفق به این کار مهم شدند. بغداد به تصرف علی بویهِ دیلمی (عماد الدوله) درآمد و از آن زمان، خلفای عباسی تحت نفوذ و اقتدار ایرانیان قرار داشتند.
هدف بوئیانِ دیلمی این بود که ایران را کاملا از عرب دور سازند و ایرانیان راضی به جنگ با تازیان شوند. بوئیان خود را از فرزندان بهرام گور و ساسانیان می‌دانستند که در زمان ساسانیان نیز آیین زرتشت ستون بنیادین ملی‌گرایی ایرانی بود و فرمانروایی ایران 8 سده یکی از دو اَبَرقدرت جهان و پیش از آن ، قرن‌ها تنها اَبَرقدرت بود.
امرداد
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر