داریوش بزرگ، سومین شاهنشاه فرمانروایی هخامنشی، دستور ضرب سکه‌ای با وزن و شکل و عیار مشخّص و یکنواخت را داد، تا واحد پول ایران قرار گیرد. تاریخ‌نگاران یونانی در نوشته‌های خود آن را داریک Daric (منتسب به داریوش بزرگ) نوشته‌اند.
سکه داریک از طلا ساخته شده که وزن آن ۸٫۳۷ گرم و قطرش ۱۴ میلی متر است. روی سکه پادشاه یا سردار ایرانی است که نیزه و کمانی را در دستانش گرفته‌است. با بررسی دیگر سکه‌های آن دوره مشخص شده پشت سکه‌ها طرح خاصی نداشته‌است.
تا زمان گسترش داریک، خرید و فروش بازرگانی به شیوه‌ی دادوستد کالا انجام می‌گرفت که کاری پیچیده بود و بازار همیشه نوسان داشت. دیگر کشورها هم از طلا برای دادوستد کالا و خدمات بهره می‌بردند ولی نه به گونه‌ی سکه یکنواخت با عیار و وزن و شکل یکپارچه. به سخنی دیگر، تا شهریور سال 71 شاهنشاهی، بازرگانان و افراد شکل و عیار طلایِ دادوستد را برمی‌گزیدند نه دولت‌ها.
داریوش بزرگ همزمان، ساخت پستخانه را در ایران فرمان داد که تاریخ‌نگاران وی را نواور «پُست» و ارتباط پستی در تاریخ جهان شناسانده‌اند.
داریوش بزرگ همچنین در شهریور سال 71 شاهنشاهی ایجاد یک ارتش همیشگی را برای ایران فرمان داد که تاریخ‌نگاران هم‌روزگار (:معاصر) از آن به نام «سپاه جاویدان» نام برده‌اند. بدین‌گونه، ایرانیان نخستین ملت جهان بودند که به اهمیت وجود یک ارتش دائمی پی برده و آن را به وجود آورده بودند. پیش از آن، هنگام جنگ دست به جمع آوری نیرو زده می شد و یک ارتش دائمی به مفهوم واقعی وجود نداشت. پس از آن اسکندر و سپس رومیان این نوآوری داریوش را الگو کردند.
داریوش بزرگ در همین سال دستور ساختن تالار صد ستون در تخت‌جمشید را داده بود که محل گردهمایی و دید و بازدید‌های همگانی باشد و نیز فرمان داد تا راه طولانی شوش به سارد (ساحل مدیترانه) ساخته شود.
وی که سال پیش از آن دستور تقسیم اداری ایران به اُستان‌های پرشمار (ساتراپی) را داده بود دو سال پس از ضرب سکه داریک و قراردادن آن به عنوان افزار بازرگانی درگذشت.
امرداد
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر