پیوندِ آذربایگان با زبانِ پارسی، چونان دیگر سرزمینهای ایرانی، پیوندِ ریشه و تنه است که چیستی و چه‌بودش در پیوستگی با پارسی است. در این میان، نویسندگانِ آذربایجانی، چونان احمدِ تبریزی سراینده‌ی شهنشاه‌نامه، از دیرزمان تا امروز، از سرآمدانِ پارسی‌نویسی و پارسی‌سرایی بوده‌اند.
گفتنی است، شهنشاه‌نامه‌ی احمد تبریزی یکی از تاریخهای همگانی مغولان است که در سالِ ۷۳۸ مَهی به زبانِ پارسیِ سره و به آهنگِ و شیوه‌ی شاهنامه‌ی فردوسی سروده شده است.
یکی از ویژگیهای برجسته‌ی شهنشاه‌نامه‌ی تبریزی کوششِ آگاهانه‌ی چامه‌سرا در راستای پارسی‌نویسی و پرهیز از به کار بردنِ واژه‌های انیرانی است.
مهشید گوهری کاخکی، در این جستار، نخست پارسی‌نویسیِ شهنشاه‌نامه را بررسیده و از این دریچه آن را با شاهنامه‌ی فرزانه‌ی توس هم‌سنجیده است. به دنباله‌ی آن، انگیزه‌های چامه‌سرا در سرودن به پارسیِ سره، چونان دلبستگی و مهرِ فروزانِ تبریزی به ایران و کوششِ وی برایِ ماندگاری و استواریِ زبانِ پارسی، را نشان داده و پس از آن گزیده‌ای از پیشینه‌ی سره‌نویسیِ در زبانِ پارسی و جایگاهِ ویژه‌ی شهنشاه‌نامه‌ی تبریزی در این زمینه و نیز برجستگیِ سرایشِ آن به پارسیِ سره، آن هم در دربارِ ایلخانانِ ترک، را برنموده است.
«سره‌نویسیِ پارسی در دربارِ ایلخانان» را از «اینجا» بارگیرید.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر