«پانزده سال پیش دولت تاجیکستان نام استانی در شمال باختری این کشور را از لنین آباد به «ولایت سغد» دگرگون کرد. گستره‌ی (:مساحت) این ولایت نزدیک به 25000 کیلومتر مربع است که بخش اندکی از پهنه‌ی سغد باستانی و دره‌ی فرغانه را در بر دارد که در هم‌سنجی (:مقایسه) با گستره‌ی راستین سغد باستان بسیار ناچیز است. اکنون باید پرسید که گستره‌ی باستانی سغد کجا بوده است؟
در سرچشمه‌های باستانی گستره و مرزهای (:حدود و ثغور) سغد، به گونه‌ای کوتاه یاد شده است که سرزمین سغد، دره‌های پُربار (:حاصلخیز) زرافشان، سمرقند و پنجکنت را در فرارودان در بر می‌گرفته که از شمال به رود سیحون و از جنوب به رود جیحون می‌رسیده است و همچنین از شهر سمرقند (مرکندای باستانی) با نام تختگاه سغد یاد شده است.
بر پایه‌ی استوره‌های ایرانی، سغد دومین کشور از شانزده کشوری است که اهورامزدا آفریده است (اوستا، وندیداد، فرگرد یکم، بند 5). سپس پادشاهان استورهای ایران هفت کاخ در آنجا ساختند و از این‌رو آنجا سغدِ هفتآشیان نیز خوانده شده است. همچنین بر پایه‌ی این استوره‌‌ها اسفندیار، شاهزاده‌ی کیانی برای پیشگیری از یورش ترکان، بارویی گرد سغد کشید.»
آنچه در بالا آمده است بخشی از نوشتاری با عنوان «سرزمین سغد کجاست؟» به قلم دکتر علی علی‌بابایی درمنی است که در رویه‌ی اندیشه امرداد 421 چاپ شده است.
خبرنگار امرداد: فرشته جمشیدی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر