دشت هویج یا «گُرچال» تهران نام دشتی زیبا در البرز مرکزی، بخش لواسانات شهرستان شمیران در استان تهران است.
گُرچال از ترکیب دو واژه‌ی «گُر» و «چال» گرفته شده است. گُر یا آگر در گویش اوستایی (گویش ایرانیان باستان) به چم (:معنای) آتش و چال هم به چم جایگاه بوده است که این دشت را در گذشته گرچال به معنای جایگاه آتش یا آتشدان می‌نامیدند. گمان بر این است که شوند (:علت) این نامگذاری گرم‌تر بودن این دشت نسبت به قله‌های پیرامون است.
دشت هویچ در بلندای ۲۴۰۰ متری از سطح دریا و در بالای روستای افجه در نزدیکی لواسان جای گرفته است و گفته می‌شود در گذشته در آن هویج کشت می‌شده است، هر چند که امروزه اثری از هویج در آن یافت نمی‌شود. هم اکنون نیز کشاورزان افجه فرآورده‌های گوناگون کشاورزی در کشتزارهای این دشت برداشت می‌کنند. باغ‌های گیلاس در دشت هویچ چشم‌نوازی می‌کند. در ضلع شمالی دشت نیز گردنه‌ی افجه بشم جای دارد که راهی مالرو دارد. این راه، افجه و دشت هویج را به دشت لار لواسانات و دیگر بلندی‌های البرز مرکزی پیوند می‌دهد. در بازگفت‌ها (:روایت‌ها) آمده است که ناصرالدین‌شاه و دیگر شاهان قاجار از این گردنه برای رفت و آمد با کالسکه به دشت لار و دیگر ییلاق‌های آن نواحی بهره می‌برده‌اند. به این مسیر مالرو که در برخی جاها حالت سنگفرش دارد راه شاه عباسی نیز می‌گویند.
از چکادهای (:قله‌های) کنار دشت می‌توان از چکاد ریزان (۳٬۶۵۰ متر)، پرسون (۳٬۱۰۰ متر)، آتشکوه (۳٬۸۵۰ متر) و مهرچال (۳۹۲۰ متر) نام‌برد.
در فرتورهای زیر چهار فصلِ دشت هویچ در سال 1398 را از دریچه‌ی دوربین می‌بینید.
فرتورها از کورش قاسمیان
خبرنگار امرداد: سپینود جم
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر