در فروردین سال 2463 شاهنشاهی تخم درختچه چای (Camellia Sinensis) از هندوستان به ایران آورده و در شمال کشور (کرانه های دریای مازندران) کِشت شده بود. نخستین بسته های چای در دی ماه همین سال بیرون آمد.
کاشف‌السلطنه که چای محصول ایران را به احمدشاه داده بود گفته بود که مناطق ساحلی شمال کشور به قدری مستعد چایکاری است که نه تنها در آینده نیاز داخلی را برطرف خواهد کرد بلکه می‌توانیم مازاد آن را به روسیه صادر کنیم که روس‌ها چایخور هستند و واژه‌ی سماور و استکان از زبان روسی است. بوته چای همیشه سبز است.
گفته‌اند که کاشف‌السلطنه به احمدشاه گفته بود که چای ایران از نوع «دارجیلینگ» است که پیش از هند، در منطقه‌ای آن سوی کوه‌های شمال‌شرقی هند [نپال] کشت و برداشت می‌شد ولی اصل آن از چین است که پرتغالی‌ها آن را حدود 300 سال پیش به اروپا معرفی کرده‌اند. چینی‌های جنوبی آن را «چا» تلفّظ می‌کنند و چینی‌های شمال‌غربی «تِه» و در کشور ما این ماده دَم‌کردنی ِ نوشیدنی را «چای». واژه ایرانی «چای» همه جا متداول شده است و عرب که حرف «چ» ندارد آن را «شای» می گوید.
امرداد
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر