در سالِ ۲۰۰۶، از میان گل‌نبشته‌های بارویِ تختِ جمشید که در سالِ ۱۹۳۳ ترسایی از ایران به امریکا برده شده بودند، گل‌نبشته‌ای به زبانِ پارسه یافت شد که در آن سخن از پرداخت به پنج روستای پیرامونِ تختِ جمشید رفته بود. این گل‌نبشته نشان‌دهنده‌ی آن بود که پارسه نه تنها زبانِ فرمانهای شاهنشاهانِ هخامنشی بوده که زبان دیوانی و روزانه‌ی مردمان نیز بوده است.
گفتنی است، دبیره‌ی پارسه از ۳۶ نشانه‌ی آوایی، ۸ نمایشِ واژه‌ها (واژه‌نگار)، یک نشانه‌ی جداکننده‌ی واژه‌ها و ۲۲ نشانه برایِ شمارگان ساخته شده است.
«خطِ میخیِ فارسیِ باستان: اقتباس یا ابتکار، میراثی از کوروش یا داریوش» نوشته‌ی استادِ زنده‌یاد بدرالزمانِ قریب است که در بخشهای زیر نوشته شده:
پیشگفتار
نشانه‌های خطِ میخیِ فارسیِ باستان
توزیعِ نویسه‌ها به نسبتِ همخوانها(صامتها)
توزیعِ همخوانها به نسبتِ نویسه‌ها (نشانه‌های نوشتاریِ صامتها)
دیدگاهِ هوادارانِ پیدایشِ خط در زمانِ کورش یا زمانِ پیش از او
دیدگاهِ هوادارانِ انتسابِ خطِ فارسیِ باستان به زمانِ داریوش
پیوندِ سه روایتِ سنگ‌نوشته‌ها و نبودِ قرینه در یادمانِ بیستون
گزارشِ بندِ هفتادمِ ستونِ چهارمِ سنگ‌نوشته‌ی بیستون
«خطِ میخیِ فارسیِ باستان» را از «اینجا» بارگیرید.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر