شواهد و مدارک باستان‌شناسی این نکته را گواهی می‌دهد که شمال و مرکز ایران جزو دیرینه‌ترین مرکزهای صنایع فلزکاری جهان بوده‌است. مشخص است که بشر تنها در سرزمینی می‌توانست به سودمندی فلز پی ببرد که در آن فلزات و کانی‌های آنها وجود داشته‌باشد. ایران از لحاظ طبیعی دارای گنجینه‌ی بزرگی از کانی‌هاست. رشته کوه‌هایی که از توروس در ترکیه تا کرانه‌های جنوبی دریای مازندران کشیده می‌شد سرشار از انواع کانی‌ها و سوخت بود و دانش فلزکاری از آنجا به مراکز دیگر در آسیا، افریقا و اروپا گسترش یافت.
پولاد قابلیت چکش‌خواری ندارد. ایرانیان از آن پس، جنگ‌افزارهای خود را از آهن آبدیده (پولاد) فراهم کردند و تا انتقال این اختراع به میان دیگر مردمان برتری جنگ‌افزاری داشتند. بهره‌برداری از آهن پیشینه‌ی در درازنای تاریخ دارد. دیگر مردمان از دیر زمان سنگ آهن را شناخته بودند و از آن بیشتر به جای رنگ سرخ بهره می‌گرفتند.
سوارنظام ساسانی تنشان همه پوشیده از صفحات پولادی بود و این زره چنان بر تن نرم می‌لغزید و می‌چسبید که به راحتی مفاصل خشکش از حرکات اعضای بدن جنگجو پیروی می‌کردند.
در سده‌ی سوم میلادی از گاهنامه کوکویائو چنین بر می‌آید که چین در زمان ساسانیان، فولاد را از ایران وارد می‌کرد. این کتاب به ویژه از خطوط مارپیچی که در رویه‌ی فولاد ایرانی بود سخن می‌گوید از این‌رو باید گفت که آهنی که از ایران وارد چین می‌شد، موجدار بوده‌است. این امر گمان جوزف نیدهام پژوهشگر صنعت آهن و فولاد در چین را تبدیل به یقین کرد که فن موجدار کردن از ایران پدید آمده‌است.
امرداد
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر