دولت عثمانی که ارتش کشورش در سال 2304 شاهنشاهی در سرزمین «قارص» از ارتش ایران شکست خورده بود به نادرشاه پیشنهاد داد که یک پیمان صلح همیشگی برای حل همه اختلاف‌ها میان دو دولت تنظیم و امضاء شود.
نادرشاه درسال 2302 شاهنشاهی بغداد و بصره را از دست عثمانی خارج و پادگان نظامیان این دولت در کرکوک را گلوله باران کرده و آنان را فراری داده بود. عثمانی‌ها پیش از این و در چند مورد پیمان صلح امضاء شده میان آن دولت و دولت صفویه را نقض کرده بودند.
در پی عملیات نظامی نادرشاه در بین‌النهرین، دولت عثمانی که یارای رویارویی با او را نداشت پیشنهاد صلح داد و قرارداد آن در سال 2306 شاهنشاهی میان دو دولت به امضاء رسید، نادرشاه از بغداد چشم‌پوشی کرد و عثمانی حاکمیت ایران بر سلیمانیه و ایروان را به رسمیت شناخت و پیمان بست که نسبت به قفقازِ ایران چشمداشت نداشته باشد.
شاه عباس یکم پیشتر در یک پیمان سازگاری، بخشی از سرزمینی را که اینک کشور عراق است به عثمانی‌ها داده بود تا نسبت به ارمنستان و سراسر قفقاز ادعا نداشته باشند. در این دو پیمان سازگاری به سرزمین بصره اشاره نشده و از این‌رو کریمخان زند برایش فرمانروا گمارد و فرستاد و صدای واخواهی عثمانی را با گلوله خاموش کرد.
امرداد
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر