نادرشاه در شمال‌غربی و غرب، عثمانی را از قفقاز و همه‌ی سرزمین‌های اَرمنی‌نشین بیرون راند و شهرهای کربلا و نجف را به دست آورد. وی همچنین بر دهلی چیره شد و با فراری دادن روس‌ها، مرزهای ایران در داغستان را استوار ساخت.
وی در نوجوانی با مادرش دربند و گرفتار (:اسیر) ازبک‌ها که به خراسان دستبرد زده بودند، شد ولی پس از رسیدن به سن برنایی (: بلوغ) و نیز درگذشت مادرش، از این گرفتاری و اسارت فرار کرد و به ایل افشار پناهنده شد و به همین شوند وی را نادرشاه افشار نوشته‌اند، حال آن که در بنیادین (:اصل)، از تبار افشارها نبود.
نادرشاه در سال 2306 شاهنشاهی در جریان کودتای افسران ناراضی (از تبار قاجار) در اردوگاه نظامی فتح‌آباد، در 12 کیلومتری قوچانِ (خبوشان) خراسان کشته شد و با مرگ او، تاریخ شرق ورق خورد و تا نیمه قرن بیستم گرفتار استعمار اروپایی و بیچارگی بود.
نادرشاه به استعمار اروپایی بر شرق پایان داد و خود را «نادر ایران‌زمین» خواند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر