با آنکه مردم چين از راه اروپا با اين شاعر و اثرش آشنا شدند، امروز در چين در ميان محفل‌های ادبی، فردوسی و شاهنامه‌اش نه‌تنها مقام والايی دارد، بلکه در سطح بسيارگسترده مورد مطالعه و بررسی است.
ما می‌خواهيم رقمی را در اختيار دوستان گرامی بگذاريم: اکنون در چين در بيش از 100 مدرسه‌ی عالی درباره‌ی شاهنامه‌ی فردوسی توضيح داده می‌شود. اين مدارس عالی، بخشی به عنوان بخش ادبيات خارجی (يا شرقی) دارند و شاهنامه‌ی فردوسی يکی از آثاری است که در اين بخش مورد توجه قرار می‌گيرد.
69 سال پيش هنگامی که در سراسر جهان، بنا به دعوت دولت وقت ايران، هزاره‌ی فردوسی برقرار می‌شد، در چين نيز انعکاس‌يافت. در يکی از مجله‌های وزين آن‌وقت چين به‌نام "ادبيات" (شماره‌ی پنجم، سال سوم) نويسنده‌ای به نام "اووشی" نوشتاری چاپ کرد و در آن، شاهنامه و فردوسی را بسيارگسترده، معرفی‌کرد و در پی آن، داستان "جمشيد و ضحاک" را آورد. اين داستان را، "اووشی" از زبان انگليسی به چينی ترجمه کرده‌بود. "اووشی" در نوشتارخود نوشت: «قبل از هر چيز ما بايد مقام بلند شاعر و اهميت بزرگی اثرش را در ادبيات جهانی درک کنيم؛ فردوسی شاعر يک ملت نيست، بلکه وی يکی از چند نماينده‌ی شاعران جهانی است.»
در همان زمان، يکی از استادان مشهور چينی به نام "جين جيددو" در کتاب خود با نام "تاريخ ادبيات جهانی"، 27 شاعر ايرانی را به مردم چين معرفی کرد؛ و فردوسی و اثرش در سرلوحه‌ی آن بخش بود. اين دانشمند درباره‌ی فردوسی نوشت: فردوسی از شهرت بسيار بالايی برخوردار است و شايد وی اولين کسی از شاعران ايرانی است که برای خوانندگان اروپايی آشنا باشد. مقام اين شاعر در نظر فرنگی‌ها مانند شاعر بزرگ يونان، هومر، است. "در سال 1946 يک دانشمند چينی به نام "پان چين لی" داستان "رستم و سهراب" شاهنامه‌ی فردوسی را از زبان روسی به زبان چينی ترجمه کرد.
ما با خوش‌حالی تمام می‌خواهيم به دوستان گرامی مژده‌ای بدهيم و آن اين است که اکنون در چين بخشی از شاهنامه‌ی فردوسی شامل چهار تراژدی ايرج، سهراب، سياوش و اسفنديار به وسيله‌ی استاد "جان هون نين" از زبان فارسی به زبان چينی ترجمه‌شده و انتشاريافته‌است.
ما هم‌چنين در ضمن تدريس [در دانشگاه پکن]، درباره‌ی شاهنامه سمينار تشکيل می‌داديم و تجربه نشان داده‌است که اين شکل برای شناسايی اين اثر نفيس و درخشان بسيار مفيد واقع شده‌است. دانشجويان قبل از تشکيل سمينار، با دقت اثر را می‌خواندند و طرح‌های بيانيه‌ی خود را می‌نوشتند و در جلسه با شور و شوق نظرات خود را بيان می‌کردند و حتا درباره‌ی مواردی مربوط به متن به گرمی بحث می‌کردند. پس از اين سمينارها که دانشجويان درک و آشنايی آن‌ها با اين اثر بزرگ بيشتر گرديد، آن‌ها به اين نتيجه رسيدند که شاهنامه‌ی فردوسی يکی از آثار نفيس در ادبيات جهانی است و چه از نظر ژرفای انديشه و ميهن‌پرستی آن و چه از نظر شيوه‌ی بيان و هنرمندی شاعر در آن، در ميان آثار ادبيات جهانی بی‌نظير است.
*استاد بخش فارسی دانشگاه پکن
تارنمای امرداد
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر