روحی انارجانی (۱۳۵۲)؛ گویشِ آذری (متن و ترجمه و واژه‌نامه‌ی رساله‌ی روحی انارجانی)؛ پژوهشی از رحیم رضازاده‌ی ملک؛ انتشاراتِ انجمنِ فرهنگِ ایرانِ باستان.
پارسی‌انجمن: گواهیها و پژوهشهای دانشمندان به استواری نشان می‌دهد که پیش از ترکی، گویشِ پهلویِ آذری تا سالهای انجامینِ سده‌ی دهم و نیز تا نیمه‌ی سده‌ی یازدهمِ مَهی[=قمری] در همه‌ی آذربایجان روایی داشته است. از این گویشِ ایرانی ـ که شوربختانه با ترک‌تازی ترکان به آذربایجان جایش را ترکی گرفت ـ نمونه‌هایی درخور برجای مانده که بزرگ‌ترین نمونه‌ی بازمانده از این گویشِ آذری، بخشِ دومِ «رساله‌ی روحی انارجانی» است که میانِ سالهای ۹۸۵ تا ۹۹۴ مَهی پرداخته شده است.
رساله‌ی روحی انارجانی، دربردارنده‌ی یک پیشگفتار، دو بخش و یک پایان است. در پیشگفتار سخن از چرایی نوشتن این کار رفته است. بخش نخستِ آن در ۱۲ در درباره‌ی آیینِ تبریزیان است و بخش دوم آن در ۱۴ در «در بیانِ اصطلاحات و عباراتِ جماعتِ اناث و اعیان و اجلافِ» مردمانِ تبریز در انجامین سالهای سده‌ی دهم مَهی است. پایان‌بخش این رساله نیز چامه‌هایی[=اشعاری] چند است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر