بازمانده‌ی استخوان های اسکلت ۱۳ انسان و جانور در زمان باززنده‌سازی(:احیای) آبراهه‌های تخت‌جمشید یافت شد.
به گزارش خبرگزاری ایرنا، حمید فدایی، مدیر روابط عمومی پایگاه میراث جهانی تخت‌جمشید، در این‌باره با اشاره به یافته شدن اسکلت در زمان مرمت و احیای آبراهه‌های تخت‌جمشید، گفت: «این کشفیات در قالب برنامه‌ی کاوش و احیای آبراهه‌ها بوده است، مجاری این آبراهه‌ها گسترده و از لحاظ حجاری و مهندسی یک شگفتی محسوب می‌شود».
او با گفتن اینکه آبراهه‌ها در تخت‌جمشید برای هدایت آب‌های سطحی بوده است، افزود: «این آبراهه‌ها در دوره‌های تاریخی پر شده بود و از زمانی که موسسه‌ی شرق‌شناسی کاوش را آغاز کرد بخش‌هایی از آن پاک‌سازی شد، اما پس از آن تا دهه‌ی ۸۰ به فراموشی سپرده شد».
مدیر پایگاه میراث جهانی تخت‌جمشید با گفتن اینکه این پایگاه پاک‌سازی آبراهه‌ها را در چند فصل تعریف و در دستور کار قرار داد، افزود: «علت اصلی برای مرمت و احیای آبراهه‌ها این بود که کاخ‌ها آبگیر بودند و ممکن بود که به کاخ‌ها آسیب وارد شود به همین دلیل برای حفظ کاخ‌ها احیای کانال آبراهه‌ها مجدد در دستور کار قرار گرفت».
فدایی با بازگویی جزییات این کشف گفت: «در دروازه‌ی نیمه‌تمام که کاوش‌ها را به سمت حیاط صدستون لایروبی می‌کردیم به این بقایای اسکلتی برخوردیم که البته چرایی وجود این استخوان‌ها در این مکان، جای سوال است و مطالعات درباره این‌ها کامل نشده است».
مدیر پایگاه میراث جهانی تخت‌جمشید با گفتن اینکه شاید در آینده بتوان پاسخی درباره‌ی وجود این اسکلت‌ها پیدا کرد، گفت: «در کاوش امسال، بقایای اسکلتی از حیوان نیز مشاهده شد که در هر صورت قدمت این‌ها قطعا تاریخی و مربوط به بعد از ساخت تخت‌جمشید است».
فدایی با بیان اینکه در قطعه‌های استخوانی به‌دست‌آمده آشفتگی دیده می‌شود، گفت: «اینکه مربوط به دوره باستان یا اسلامی باشد مشخص نیست و نکته‌ی جالب این است که این استخوان‌ها در ارتفاع دو متری از کف آبراهه‌ها قرار داشته پس مشخص است که در لایه‌های تاریخی بوده، اما تشخیص زمان آن هنوز مشخص نیست».
او با گفتن اینکه این یافته‌ها یک سناریو است که در کنار آثار دیگر این مجموعه معنا پیدا می‌کند، گفت: «هدف اصلی احیای آبراهه‌ها بود، که در حین انجام آن ۱۳ اسکلت نیز کشف شد».
یادمان تاریخی تخت‌جمشید، برجای‌مانده از دوره هخامنشیان، یکی از چهار اثر ثبت شده استان فارس در فهرست آثار جهانی است که در سال ۱۹۷۹ میلادی با شماره ۱۱۴ در سازمان جهانی علمی، فرهنگی ملل متحد (یونسکو) ثبت شد.
او با گفتن اینکه آبراهه‌ها در تخت‌جمشید برای هدایت آب‌های سطحی بوده است، افزود: «این آبراهه‌ها در دوره‌های تاریخی پر شده بود و از زمانی که موسسه‌ی شرق‌شناسی کاوش را آغاز کرد بخش‌هایی از آن پاک‌سازی شد، اما پس از آن تا دهه‌ی ۸۰ به فراموشی سپرده شد».
مدیر پایگاه میراث جهانی تخت‌جمشید با گفتن اینکه این پایگاه پاک‌سازی آبراهه‌ها را در چند فصل تعریف و در دستور کار قرار داد، افزود: «علت اصلی برای مرمت و احیای آبراهه‌ها این بود که کاخ‌ها آبگیر بودند و ممکن بود که به کاخ‌ها آسیب وارد شود به همین دلیل برای حفظ کاخ‌ها احیای کانال آبراهه‌ها مجدد در دستور کار قرار گرفت».
فدایی با بازگویی جزییات این کشف گفت: «در دروازه‌ی نیمه‌تمام که کاوش‌ها را به سمت حیاط صدستون لایروبی می‌کردیم به این بقایای اسکلتی برخوردیم که البته چرایی وجود این استخوان‌ها در این مکان، جای سوال است و مطالعات درباره این‌ها کامل نشده است».
مدیر پایگاه میراث جهانی تخت‌جمشید با گفتن اینکه شاید در آینده بتوان پاسخی درباره‌ی وجود این اسکلت‌ها پیدا کرد، گفت: «در کاوش امسال، بقایای اسکلتی از حیوان نیز مشاهده شد که در هر صورت قدمت این‌ها قطعا تاریخی و مربوط به بعد از ساخت تخت‌جمشید است».
فدایی با بیان اینکه در قطعه‌های استخوانی به‌دست‌آمده آشفتگی دیده می‌شود، گفت: «اینکه مربوط به دوره باستان یا اسلامی باشد مشخص نیست و نکته‌ی جالب این است که این استخوان‌ها در ارتفاع دو متری از کف آبراهه‌ها قرار داشته پس مشخص است که در لایه‌های تاریخی بوده، اما تشخیص زمان آن هنوز مشخص نیست».
او با گفتن اینکه این یافته‌ها یک سناریو است که در کنار آثار دیگر این مجموعه معنا پیدا می‌کند، گفت: «هدف اصلی احیای آبراهه‌ها بود، که در حین انجام آن ۱۳ اسکلت نیز کشف شد».
یادمان تاریخی تخت‌جمشید، برجای‌مانده از دوره هخامنشیان، یکی از چهار اثر ثبت شده استان فارس در فهرست آثار جهانی است که در سال ۱۹۷۹ میلادی با شماره ۱۱۴ در سازمان جهانی علمی، فرهنگی ملل متحد (یونسکو) ثبت شد.
خبرنگار امرداد: سپینود جم
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر