-
در حالیکه پیگیری ثبت پیتزا ازسوی ایتالیایی ها و نان باگت از سوی فرانسوی ها در ردیف آثار ملی کشورشان در سازمان ملل متحد به نتیجه رسیده، اصالت و محل تولد صدها نقش و نگار، بته و جغه و اسلیمیِ فرش ایرانی در کنار خود این هنر- صنعت چندین هزار ساله به فراموشی سپرده شده اند. غفلتی که به از دست دادن بیش از ۷۵ درصد بازار جهانی و بیکاری میلیون ها تولید کننده آن ختم شده است.
منوتو- هزاران متر مربع فرش دستباف ایرانی در گوشهء حجره ها و گالری های بدور از چشم مشتری روی هم چیده و بر اثر رکود اقتصادی، میلیون ها کارآفرین این رشته که بیشتر آنها زنان جامعه هستند بیکار شده اند.
ضعف مدیریت بازار یابی بین المللی بویژه در زمینه برندینگ، قوانین دست و پاگیر صادراتی و نبود طرح های قانونی حمایت از تولید کنندگان این هنر- صنعت که هزاران سال است به نام ایران در جهان شناخته شده، مشتری مشتاق را به سمت فرش های کپی شده از طرح های ایرانی روانه بازار محصولات هندی و چینی و پاکستانی می کند.
به گفته مرتضی عراقچی؛ نائب رئیس دوم اتحادیه تولیدکنندگان و صادرکنندگان فرش دستباف ایران با افت صادارت این محصول به اروپا و آمریکا حدود یک میلیون کارگر قالیباف در سال‌های اخیر بیکار شده‌اند.
تعدادی که با تولید دست کم سالی سه میلیون متر مربع فرش قادر به تامین مخارج خانواده ایی بودند: بیکاری که فاکتوری تاثیرگذار در ایجاد مشاغل کاذبی همچون دست فروشی و سیگار فروشی و افزایش جمعیت حاشیه نشینی در شهرهای پرجمعیت است.
با از دست دادن مشتری و بازار، علاوه بر تولید کنندگان خانگی شرکت ها و کارگاهای تولیدی نیز با ورشکستگی و تعطیلی مواجه شده اند.
فاجعه ایی که نه تنها استاد و بافنده فرش را بیکار بلکه چرخه ایی از عوامل و کارگاه های مرتبط به زنجیره تولید در این صنعت سود آور را به کلی نابود و یا با بحران مواجه کرده: دایره ای از تولید پشم، ابریشم، پنبه تا رنگ های طبیعی و خدمات کارگاه های نخ ریسی و رنگرزی و نجاری و آهنگری. این بغیر از حلقه های واجب این زنجیره: طراح و نقاش و رفوگر و ناجر دست اندار کار خرید و فروش آن در بازار است.
مرتضی عراقچی که با ایلنا مصاحبه کرده، با اشاره به توصیف فرش ایرانی در کتاب تاریخ نگار یونان باستان متعلق به بیش از دو هزار و سیصد سال پیش، علت نابودی این شغل سودآور در بازار جهانی را رکود شدید اقتصادی دانست.
بنا بر آمار سامانه اطلاع رسانی مرکز ملی فرش ایران، صادرات این محصول ارزشمند غیر نفتی، از دو میلیارد و صد و دوازده میلیون دلار در سال ۱۳۷۳ به پانصد و هفتاد میلیون دلار در سال ۱۳۹۵ سقوط کرده؛ یعنی حدود یک چهار؛ آن هم فارغ از احتساب تورم جهانی و افت ارزش دلار، پس از بیست و دو سال.
به گفته کارشناسان، قوانین ساده صادراتی، حضور فعال در بازارهای عمده و خرده و حتی آنلاین داخلی و بین المللی که تحت حمایت کامل و متمرکز دولتی قرار بگیرد، تامین بیمه های اجتماعی و بیکاری و بازنشستگی بافندگان و عوامل تولید فرش از جمله راهکارهایی ست که رونق تجارت یخ بسته فرش ایرانی را که سال هاست به بازار محصولات به مراتب غیر قابل مقایسه با فرش ایران مثل پاکستان، افغانستان و ترکیه باخته به خانه تولید کنندگان ایرانی برمی گرداند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر