روستای پلکانی کنگ در یکی از دامنه‌های شمال خاوری (:شرقی) بلندی‌های بینالود و در ۱۹ کیلومتری باختر (:غرب) طرقبه و ۲۹ کیلومتری مشهد جای دارد و واپسین روستا در محور دره رودخانه کنگ است که از راه یک جاده‌ی آسفالته در محور مشهد طرقبه نغندر به روستای نغندر و سپس شهر طرقبه و از آنجا به شهر مشهد می‌رسد. این روستای پلکانی ماسوله‌ای دیگر را از روزگار پیش از اسلام به نمایش می‌گذارد. کنگ به دلیل وجود کوه‌های بلند، درختان بسیار و نوزیدن بادهای خشک از آب و هوای میانه‌ای برخوردار است.
کنگ در واژه دو معنا دارد، در لغت‌نامه به معنای پرنده‌ای قوی پنجه که در گستره‌های کوهستانی زندگی می‌کند و در دیگر معنا به دژ مستحکم تعبیر شده‌است. برپایه‌ی اسناد تاریخی پیشینه‌ی این روستا به بیش از 1000 سال پیش بازمی‌گردد.
این روستا در دهستان جاغرق قرار دارد و براساس سرشماری مرکز آمار ایران در سال ۱۳۸۵ خورشیدی، جمعیت آن ۱٬۴۷۲ تن (۳۵۴ خانوار) بوده‌است. ولی در سال ۱۳۹۰ جمعیت این روستا به ۷۹۹ نفر (۲۷۱ خانوار) کاهش یافته‌است.
کار و پیشه مردم روستا، باغداری، دامداری، کارگری و فرشبافی است. همچنین پیشه‌هایی (:مشاغل) نجاری و تراشکاری نیز در این روستا وجود دارد. به شوند (:دلیل) نبود زمین مسطح مناسب برای زراعت کشاورزی و وجود زمین‌های شیب‌دار بیشتر باغداری و پیشه‌های وابسته به آن از فعالیت‌های درآمدی روستا به‌شمار می‌آید.
خانه‌های «کنگ» با توجه به اقلیم، وزش باد و تابش خورشید به گونه‌ای چیدمان شده است تا بیشترین بهره‌گیری از انرژی و صرفه‌جویی در مصرف آن را داشته باشد.
واژه‌ی اهورایی و سپند «کنگ» بارها و بارها در نسک‌های (:متن) اهورایی آیین زرتشت، چون «اوستا» و «بندهش» و «مینوی خرد» و … و نیز در شاهکار جاویدان دانای فرزانه ی توس «شاهنامه»ی «فردوسی» بزرگ، به گوناگونی آمده، این واژه به چم(معنا) «بهشت» و «آرامش» است. آمدن نام کنگ در نوشتههای کهن ایرانی گواه دیرینگی این روستا است.
گفته شده است پیشینه‌ی این روستا سه هزار سال است، ولی برخی پژوهشگران تاریخ و فرهنگ و هنر کنگ کهن بر این باورند که دیرینگی این روستا به بیش از 8500 سال می‌رسد.
خبرنگار امرداد: نگار جمشیدنژاد
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر