دریاچه ای در دشت مَمرَز در ۱۲ کیلومتری شهرستان نوشهر میان روستای ونوش و صلاح‌الدین کلا، جای گرفته است.
پس از ورود به جاده‌ی فرعی با ارایه پروانه (:مجوز) و مدارک به نگهبانی می‌توان وارد جاده‌ی جنگلی شد.
از دشت ممرز تا جاده ی جنگلی باید از ۱۰ کیلومتر جاده خاکی گذر کرد. مسیر گذر پوشیده از درختان ممرز، انجیلی، بلوط و درختچه‌های میوه‌ی آلوچه (گوجه سبز)، سرخ ولیک، سیاه ولیک، ازگیل جنگلی (کنس به گویش بومی) است.
این گستره در هر فصلی زیبایی‌های ویژه‌ای دارد که از بازدید کنندگان چشم‌نوازی می‌کند. با گذر از جاده‌ی جنگلی و رسیدن به دشت ممرز و پس از پارک کردن خودروها باید نزدیک به ۷۰۰ متر پیاده‌روی که برای همگان میسر است به دریاچه می رسیم. این دریاچه به شوند (:دلیل) بی‌مانند بودن به ثبت ملی رسیده است.
ابعاد دریاچه 300 در 700 متر است که کف آن از توسکاهای مرده پوشیده شده است.
بیشتر پوشش گیاهی این گستره‌ی زیبا درخت مَمرَز است.
درخت مَمرَز با نام علمی Carpinus betulus که در نواحی شمال ایران به نام‌های اولس دار و شَرَم دار نامور است. این درخت بومیِ اروپای مرکزی، از باختر (:غرب) تا خاور (:شرق) اروپا همچون اوکراین و غرب روسیه نیز هست. برای رشد مناسب به هوای گرم نیاز دارد و تنها در بلندی‌های بالای ۶۰۰ متر با درختان بلوط و راش دیده می‌شود. این درخت به فراوانی در شمال ایران در جنگل‌های میان‌بند دیده می‌شود و بومی جنگل‌های شمال ایران است.
دشت ممرز پوشیده از درختان انبوه است
برای رسیدن به دریاچه باید از جاده ی جنگلی گذشت
این دریاچه در دشت ممرز جای دارد
دریاچه از بازدید‌کنندگان چشم‌نوازی می‌کند
دریاچه در میان طبیعتی سرسبز و بکر جای گرفته است
فرتورها از فیروزه منوچهری
تارنمای امرداد - فرزاد خادم
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر