روز بیست و پنجم اردیبهشت ماه به نام «روز ملی بزرگداشت فردوسی بزرگ» و «پاسداشت زبان پارسی» نامگذاری شده است. بی‌گمان در نبود شاهنامه، ادبیات پارسی به سختی می‌توانست رشد یابد و در نبودِ فردوسی بزرگ، کسانی چون خیام و مولوی و حافظ نیز نمی‌توانستند اندیشه‌ی خویش را بپرورانند و چنین ببالند.
به یزدان که گر خرد داشتیم، کجا این سرانجام بد داشتیم. روزی به نام نامی دانای توس نامگذاری شده است تا فرصتی برای شناساندن بیشتر این شخصیت ادبی و شاهنامه ارزشمند او این گنجینه‌ی زبان پارسی و یادمان ملی به‌شمار آید. سال ۱۳۷۷ خورشیدی پیشنهاد نامگذاری روز ملی حکیم ابوالقاسم فردوسی از سوی بنیاد خراسان‌شناسی مطرح شد و پس از تصویب در شورای فرهنگی عمومی کشور و گذراندن مراحل قانونی به تصویب پایانی رسید. براین پایه، بیست‌وپنجم اردیبهشت‌ماه در میانه‌ی طراوت و شادابی بهار به‌عنوان «روز ملی حکیم ابوالقاسم فردوسی» بهرسمیت شناخته شد و در گاهشمار ایران هم آمد. روزی که هیچ مناسبتی با زندگی‌نامه‌ی ابوالقاسم فردوسی، شاعر حماسه‌سرای ایران ندارد. 25 اردیبهشت‌ماه را به جای 25 اسفندماه که روز پایان سرایش شاهنامه‌ی فردوسی است، برای بزرگداشت این سخنور پارسی برگزیده‌اند. سرانجام در سال 1396 خورشیدی، روز پاسداشت زبان پارسی با روز بزرگداشت فردوسی پاکزاد شاعری که با شاهنامه پارسی را زنده نگه داشت درآمیخت و «روز پاسداشت زبان فارسی»، زبانی که با آن سخن می‌گوییم، در گاهشمار ایران به ثبت رسید.
در سال ۱۳۸۹ خورشیدی به فراخور هزاره‌ی پایان سرایش شاهنامه، ثبت هزاره‌ی «شاهنامه» از سوی بنیاد فردوسی پیشنهاد شد و با پیگیری کمیسیون ملی یونسکو در ایران، «هزارمین سال سرایش شاهنامه» بر پایه‌ی سالنمای خورشیدی به عنوان یک رویداد فرهنگی ایرانی، در فهرست نام‌آوران فرهنگی، علمی و هنری جهان در سال 2010 میلادی به ثبت رسید.
چو ایران نباشد، تن من مباد
بدین بوم و بر زنده یک تن مباد
بیا سر‌به‌سر تن به کشتن دهیم
از آن به که کشور به دشمن دهیم
…
امرداد
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر