631 سال پیش در چنین روزی، 29 اردیبهشت سال 1948 شاهنشاهی برابر با 18 می سال 1389 میلادی، زادگاه و آرامگاه فردوسی بزرگ چنان ویران شد که از آن جز ویرانه‌ای برجا نماند.
پس از ویرانی شهر توس به دست میران شاه پسر امیرتیمور (تیمور لَنگ) و تغییر مسیر رودخانه‌ها به سوی مشهد، توس دیگر به آن صورت آباد نشد. اما، نام این شهر باستانی همه جا در کنار نام فردوسی، میهندوست بزرگ ایران، زنده مانده است.
با روی کار آمدن جمهوری اسلامی، گروهی از اسلامیون نیز به تخریب آرامگاه فردوسی برآمده بودند که از آن جلوگیری شد.
فردوسی که یک دهقان‌زاده بود در سال 977 میلادی به دنیا آمد و بسال 1010 درگذشت. فردوسی با مشاهده تلاش‌های سامانیان به زنده کردن زبان پارسی و فرهنگ ایرانی بود که به اندیشه تدوین شاهنامه (تاریخ) افتاد که تاریخ منظوم ایران باستان است. اهمیت کار او در این است که بدون چشمداشت این کار بزرگ را به انجام رسانید.
امرداد
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر