1657 سال پیش، در خرداد سال 922 شاهنشاهی برابر با می سال 363 میلادی، با کشته شدن امپراتور روم که خود فرماندهی سپاه را در جنگ با ایران بردوش داشت، ژنرال جایگزین توانایی جنگیدن را در سربازان رومی ندید و شکست در برابر سربازان شاپور دوم را پذیرفت.
در سرزمینی که اینک در آنجا شهر بغداد جا گرفته است و نه چندان دور از شهر تیسفون (مدائن) پایتخت امپراتوری ایران، جهان باستان شاهد نبرد سخت 60 هزار لژیونر رومی با 65 تا 80 هزار سرباز ایرانی به فرماندهی اسپهبد «مرنا» بود.
فرماندهی رومیان را ژولیان (فلاویوس کلودیوس ژولیانوس) امپراتور روم خود بر دوش داشت. مارسه لیوس مورخ یونانی (زاده‌ی 330 و درگذشت در 391 میلادی) در جایگاه یک افسر ارتش روم نگرنده‌ی پهنه‌ی این جنگ بود گزارش نبرد، سبب و دستاوردهای آن را برنگاشته است. به نوشته‌ی وی، میدان این جنگ شش فرسنگی (36 کیلومتری) شمال تیسفون بود. شاپور دوم پادشاه ایران در پایتخت نبود.
وی برای سرکوب کردن باقیمانده طوایف «هون» به آن سوی فرارود (آسیای میانه) رفته بود. شاپور پیشتر دوبار دست به تازش نظامی به قلمرو کنستانتین دوم زده و دست رومیان را از سرزمین‌های بسیار در آسیای غربی کوتاه کرده بود.
در جریان جنگ، یک سرباز ایرانی، زوبین (نیزه کوتاه ـ سرنیزه که به هدف پرتاب می‌شد) به سوی ژولیان پرتاب کرد که بر پهلوی او نشست و چند ساعت بعد درگذشت.
در پی در گذشت ژولیان، ژنرال‌های رومی ژوویان را به سمت امپراتور موقت انتخاب کردند که وی چون توان و استعداد جنگیدن در نیروهای رومی ندید با شاپور دوم صلح کرد و از پنج منطقه بزرگ در شرق مدیترانه و هرگونه ادعای روم در ارمنستان صرف نظر کرد و متعهد شد که خود به سرزمین پنجگانه برود و به دست خود پرچم ایران را در آنجا برافرازد که چنین کرد و این عمل در تاریخ امپراتوری روم یک تحقیر خوانده شده است.
شاپور دوم که 70 سال بر ایران فرمانروایی کرد و شهر نیشابور را در خراسان ساخت، به روش شاپور یکم، دستور داد که مجسمه‌هایی بسازند که کشتگان رومی را در زیر پای سواره‌نظام ایران نشان دهد تا این پیروزی هرگز فراموش نشود و به‌سان شاپور یکم، اسیران رومی را هم برای کار کشاورزی به خوزستان فرستاد.
فرماندهی رومیان را ژولیان (فلاویوس کلودیوس ژولیانوس) امپراتور روم خود بر دوش داشت. مارسه لیوس مورخ یونانی (زاده‌ی 330 و درگذشت در 391 میلادی) در جایگاه یک افسر ارتش روم نگرنده‌ی پهنه‌ی این جنگ بود گزارش نبرد، سبب و دستاوردهای آن را برنگاشته است. به نوشته‌ی وی، میدان این جنگ شش فرسنگی (36 کیلومتری) شمال تیسفون بود. شاپور دوم پادشاه ایران در پایتخت نبود.
وی برای سرکوب کردن باقیمانده طوایف «هون» به آن سوی فرارود (آسیای میانه) رفته بود. شاپور پیشتر دوبار دست به تازش نظامی به قلمرو کنستانتین دوم زده و دست رومیان را از سرزمین‌های بسیار در آسیای غربی کوتاه کرده بود.
در جریان جنگ، یک سرباز ایرانی، زوبین (نیزه کوتاه ـ سرنیزه که به هدف پرتاب می‌شد) به سوی ژولیان پرتاب کرد که بر پهلوی او نشست و چند ساعت بعد درگذشت.
در پی در گذشت ژولیان، ژنرال‌های رومی ژوویان را به سمت امپراتور موقت انتخاب کردند که وی چون توان و استعداد جنگیدن در نیروهای رومی ندید با شاپور دوم صلح کرد و از پنج منطقه بزرگ در شرق مدیترانه و هرگونه ادعای روم در ارمنستان صرف نظر کرد و متعهد شد که خود به سرزمین پنجگانه برود و به دست خود پرچم ایران را در آنجا برافرازد که چنین کرد و این عمل در تاریخ امپراتوری روم یک تحقیر خوانده شده است.
شاپور دوم که 70 سال بر ایران فرمانروایی کرد و شهر نیشابور را در خراسان ساخت، به روش شاپور یکم، دستور داد که مجسمه‌هایی بسازند که کشتگان رومی را در زیر پای سواره‌نظام ایران نشان دهد تا این پیروزی هرگز فراموش نشود و به‌سان شاپور یکم، اسیران رومی را هم برای کار کشاورزی به خوزستان فرستاد.
امرداد
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر