1600 سال پیش در چنین روزی، 22 اردیبهشت سال 979 شاهنشاهی برابر با 12 می سال 420 میلادی، تئودوسیوس دوم امپراتور روم، در واپسین دیدار خود با افسران واحدهای ارتش این کشور که رهسپار جنگ با ایران بودند به آنان سفارش کرد که پس از روبه‌رو شدن دو ارتش و آغاز زدوخورد، بهترین هنگ رومی را مأمور به‌چنگ آوردن پرچم ایران کنند.
او تأکید کرد که با به‌دست آوردن پرچم، سربازان ایران روحیه‌‌ی خود را از دست خواهند داد که عاملی است مهم به سود امپراتور روم. تاریخ‌نگار ارتش روم که در این نشست بود و در آینده ناظر صحنههای این جنگ ایران و روم بود که دو سال به‌درازا کشید نوشته است که در جریان جنگ، نیروهای رومی بارها کوشیدند تا پرچم ایران را به‌دست آورند، ولی موفق نشدند.
این تاریخ‌نگار سپس به توصیف این پرچم و روش نگهداری از آن پرداخته و نوشته است: ابعاد پرچم ایران (درفش کاویان) هفت متر در پنج متر است (اندازه ها بعدا به نظام متریک محاسبه شده است)، بر بالای آن نقش یادآوری اهورا مزدا (فروهر) قرار دارد، علامت برجسته پرچم با نخ‌های سیم و زر و گوهرهای گرانبها (یاقوت و …) دوخته شده و این گوهرها به گونه ای قرار گرفته‌اند که اشعه آفتاب را تا مسافتی دور بازتاب می‌کنند. این پرچم در جریان جنگ روی یک تپه یا زمین مرتفع قرارداده می‌شود و سه ردیف سرباز نیزه‌دار بلند قامت دایره‌وار از آن نگهبانی می‌کنند.
جنگی که از آن یاد شد در سال ۴۲۲ میلادی با امضای یک پیمان صلح میان دو اَبَر قدرت وقت پایان گرفت. باید دانست که پرچم ملی ایران باستان تنها یک بار تصرف شد و آن در جریان نبرد قادسیه در نوامبر سال 637 میلادی بود. با ازدست رفتن پرچم در این نبرد، امپراتوری ساسانیان نیز ازمیان رفت. پرچم به بهای ناچیزی فروخته شد و پس از پس از برداشتن گوهرهای درفش کاویان، آن را سوزاندند.
امرداد
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر